Oranje roemrijk ten onder

Wie zondag 7 juli op de buitenlandse TV naar de Nederlands vrouwenelf tegen de VS keek hoorde in het commentaar een thuiswedstrijd. Duitse , Belgische en ja ook de Britse TV waren overduidelijk op de hand van het Europese, pardon Nederlandse team. Goed, de Amerikaansen hadden de sterkste aanval, maar de Nederlandsen waren ijzersterk op het middenveld, wonnen daar menig duel.

Dat duurde tot zo ongeveer de laatste tien minuten van de eerste helft. Toen ging de Amerikaanse aanval helemaal los. Er werd overtuigd en goed verdedigd, zoals dat de hele eerste helft al gebeurd was, maar ook hier raakte de Amerikaanse schoten -gefrommeld uit de massa, of trefzeker van afstand, niet het doel maar alleen Sari van Veenendaal. Met zweefduik of gebruik makend van ieder lichaamsdeel geholpen door alle Oranjespelers plus de doelpaal, was er ook op dat moment voor de VS geen doorkomen aan. De BBC-commentator merkte op hoe gelukkig het vrouwenelftal van Oranje -en dat van Arsenal- zich mochten prijzen met Van Veenendaal. Nederland, ‘onze dames’, intussen de dames van heel Europa, ging ongeschonden de rust in. Bij de vrijwel reclameloze Belgische TV staken Jan Mulder –‘alles wijkt voor de Tour de France, maar ik toch niet’- en voetbalcommentator Imke Courtois respectvol de loftrompet. Wie de Duitse commentaren bij aanvang van de wedstrijd hoorde, zou denken dat Nederlandse tv-verslaggevers plotseling ‘in tongen’ waren gaan spreken, zo onversneden pro-Nederlands klonk het in het Duits.

Geen vuist
Laaiend spannend en enerverend was het met de wereldtitel op het spel en soms combineerden de Nederlandse dames verbluffend goed. Alleen kon de aanval met Vivianne Miedema die, aldus Mulder, op een voor haar ongebruikelijke plaats achter de voorste linie was opgesteld, geen vuist maken.

Er was in de tweede helft welgeteld één gevaarlijk schot- uit een geweldig genomen vrije trap van Sherida Spitse die net naast ging. Dat was toen de achterstand al een feit was. Een feit dat begon toen Stefanie van der Gragt verdedigend in het strafschopgebied een notoir staaltje gevaarlijk spel liet zien waarbij haar noppenzool stevig de schouder van een Amerikaanse aanvalster raakte. Dat moet een penalty zijn, werd in menig objectief gebleven huiskamer geroepen. ‘Foul. It must be a penalty’, riep de Engelse TV. De scheids die het in het spelersgewoel niet had kunnen zien, werd naar de monitor van video-referee geroepen. Het onvermijdelijke gebeurde. De nimmer falende, meedogenloos stralend glimlachende, Megan Rapinoe, schoot de bal nonchalant maar hard genoeg in. Was Van Veenendaal naar de goede kant gedoken, had ze de bal gehad. Geluk of lichaamstaal kunnen lezen? Het resultaat telt.

Dertig in de schaduw
Bij het begin van deze legendarische pot voetbal was het dertig graden celsius in de schaduw. Dan telt energie. Nu de achterstand een feit was ging Oranje met verdubbelde kracht tot de aanval over. Het onvermijdelijke gebeurde. Er ontstond ruimte voor gevaarlijke – je bent niet voor niets regerend wereldkampioen- Amerikaanse counters. Het Hollandse middenveld ver opgerukt richting Amerikaanse helft kon de verdediging niet helpen. Spits Rose Lavelle scoort en de achterstand wordt onoverbrugbaar. Behalve het schot van Spitse, dat Nederland de aansluiting terug had kunnen geven, worden de Oranjedames niet echt meer gevaarlijk. Daarvoor verdedigen de Amerikaansen ook te goed. Oranje gaat roemrijk ten onder. Wie internationaal zapt, ook tijdens zo’n internationale pot voetbal, leert ook nog wat. Voor de voetbalcommentatoren van de buurlanden was dit niet een klein landje van onze kant van de straat tegen de Atlantische overbuurman, maar was het Europa tegen de VS.

Op de Rotterdamse straat gebeurde iets anders. In Delfshaven en in Cool zag je de laatste tijd al meer kleine meisjes een balletje trappen dan ooit te voren. Amerika mag op zijn tellen passen: er staat er hier aan deze kant van de straat een nieuwe generatie voetbalmeiden te trappelen in de coulissen. Van ondergang maken we niet onze gewoonte. Pure winst voor Oranje dus.

Go Oranjeleeuwinnen! Hup Holland Hup! © Tomas Schats