Van de prins geen kwaad
Wanneer ik kijk naar de huidige, voortreffelijke serie “Schavuit van Oranje”komen ten minste drie vrij belangrijke zaken uit mijn eigen loopbaan weer op mijn netvlies. Ten eerste prins Bernhard. In augustus 1946 bezocht de prins Delfzijl, waar mijn vader net na de oorlog tijdelijk wethouder was voor wat toen nog de SDAP heette. De pet van Bernhard hing aan een kapstok en mijn vader zette die pet even op mijn –toen 3-jarige - hoofd. Helaas waren er nog geen mobiele telefoons om foto’s mee te maken.
Op 5 december 1975 publiceerden mijn overleden collega en vriend Rien Robijns en ik als opening van de voorpagina van de alleen nog in Rotterdam en omgeving verschijnende krant Het Vrije Volk dat de man, waarvan bleek dat hij in het voetspoor van de “Watergate”onderzoekingen door vliegtuigfabrieken was omgekocht niet alleen “een hoge Nederlandse regeringsfunctionaris was”, maar onze eigen prins Bernhard. Wie daar meer over wil weten leest ons boek “De Miljoenendans”( Agathon 1976).
De oude prins Bernhard wordt in de serie gespeeld door Eric Schneider. Hij, toen jong acteur bij het Rotterdams Toneel, regisseerde het cabaretgroepje In den Twijfelaar in Rotterdam. In een bijdrage aan deze site heb ik naar aanleiding van Prinsjesdag gerefereerd aan het feit dat ik in een verzonnen reportage waarbij op Prinsjesdag de gehele Koninklijke familie in de Hofvijver verdween door de toenmalige voorzitter van die toneelgroep van het podium gehaald dreigde te worden. Hij sprak de woorden”zo, jongeman nu is het wel genoeg geweest.”Die korte voorstelling was een ode aan onze regisseur. Hij had zojuist in de Rotterdamse schouwburg een schitterende Hamlet gespeeld. Eric Schneider stond vooraan toen de acteurs met luid boegeroep eisten dat ik mijn conference kon afmaken.
Het laatste voorval handelt over Daan Schuurmans. De acteur die nu ook zo voortreffelijk de jonge Bernhard portretteert. Hij is de zoon van Ton en Ineke Schuurmans. Ton leerde ik kennen in Dordrecht en Rotterdam toen wij jonge journalisten waren. Ton had altijd humor en soms was hij – als de gelegenheid zich daartoe leende – een mooie acteur. Moeder Ineke speelde en speelt nog steeds met succes amateurtoneel. Na het overlijden van Ton volgde ik hem op als hoofdredacteur van het Nieuwsblad van het Noorden in Groningen. Op een moment stormde Daan – toen al populair- mijn kamer in Groningen binnen. Hij keek om zich heen. “Die kamer lag toch ergens anders ?”
“Dat klopt” zei ik. “Maar het is nog steeds hetzelfde meubilair. Je vader had een goede smaak.”
In zijn woordkeuze, zijn lichaamstaal was hij precies zijn vader. Wat vreselijk dat die vader deze triomf niet meer kan meemaken.
_2-S.jpg)
