De Paasbeker
In de buurt van de Schiekade loop ik doelloos een zijstraat in en tref daar een rommelwinkeltje aan. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om iets te kopen. Maar onwillekeurig viel mijn oog buiten de zaak op een tafeltje waarop een glinsterende zilverkleurige beker stond. Het ging om de eerste prijs van de een of andere race met skelters. Er zat ook nog een goudkleurige medaille op en dit alles voor de prijs van slechts één euro. Een mooi ding voor een Paascadeautje…
Daarop komt een zwaargewicht van een dame aangelopen met twee jonge kinderen. Zij had de achterkant van een molenpaard en sprak met een duidelijk buitenlands accent. De bewuste beker nam zij nu ook in haar handen. ,,’t Zal toch niet hè,’’ hoorde ik mezelf denken. Vervolgens liet zij de beker tot mijn opluchting weer los en liep met haar kroost de winkel in.
Kordaat pak ik nu voor de tweede keer de beker en liep er triomfantelijk mee de zaak in naar de kassa van de oude eigenaar. Ik leg een euro neer op zijn toonbank en zeg: ,,U hoeft hem niet voor mij in te pakken, ik neem hem zo wel mee.’’
Nu begint die overvette moeder tegen mij te keer te gaan met scheldwoorden en al. ,,Is mijn beker, ikke zag hem eerste!,’’ schreeuwt zij het uit. De bejaarde man blijft er heel nuchter onder en zegt: ,,Nee, die is van deze meneer.’’
De dikke dame laat ik scheldend en tierend achter. Naast haar een sip kijkend jongetje en meisje.
Omdat het voetgangerslicht nog op rood stond, draai ik mij nog even om. Ik zie dan weer de twee treurende kinderen en wenk hen spontaan met een handgebaar. Ze rennen op mij af en ik overhandig hen met een grote glimlach de beker. Dolgelukkige gezichten.
Als ik wil doorlopen naar de overkant roept de vrouw: ,,Hier! Uw euro, uw euro!’’
Ik mompel kwaad terug: ,,Steek hem maar in uw vette reet..’’
,,Wat zegge, wat zegge?!,’’ antwoordt zij niet begrijpend.
Nu zwaai ik met beide handen en roep hard terug: ,,Een vrolijk Pasen!’’
.gif)
