Fellini live (1)
Het is bloedheet als ik ’s middags in mijn huis een dutje probeer te doen. Een soort van noodgedwongen Hollandse siësta wegens oververmoeidheid. Dan rinkelt in mijn slaapkamer naast mijn bed de telefoon. Nog half slaapdronken hoor ik mijn bovenbuurvrouw schreeuwen: ‘Ga niet naar het raam, ze zijn aan het schieten in de straat!’…
Daar schrok ik dus letterlijk wakker van. Buiten was het opvallend stil in mijn straat. Op wat geroezemoes na. Op kousenvoeten sluip ik vanaf mijn eerste verdieping via mijn houten binnentrap naar beneden. Nog voorzichtiger loop ik door mijn gang naar de buitendeur. Daar zie ik op zo’n twee meter afstand door mijn gepantserd deurraampje een silhouet van een man staan. Met zijn rug naar mij toe. Enkele meters verder, eveneens vaag, een politieman in uniform.
Dit openingstafereel vond vlak voor mijn huis plaats, al weer drie jaar geleden. Rondom dezelfde tijd, dus in snikhete julidagen. Pas nu durf ik hierover te schrijven. Dit vanwege het drama van de betrokkenen. En uit respect voor hun privacy. Het bleek te gaan om een afgewezen minnaar, een jongeman van Pakistaanse afkomst. Hij dreigde met zelfmoord.
De agent die tegenover hem stond aan de andere kant van de straat sprak vaderlijk op hem in. In de trend van: ,,Niet doen, niet doen! We gaan je familie bellen. Heb je hier een vader? Wat is zijn telefoonnummer?’’ En meer van dit soort vragen. Vooral om hem van zijn voornemen af te leiden.
Door mijn getralied raampje zag ik in het bejaardentehuis aan de overkant een eveneens nieuwsgierige oudere man op zijn balkon staan. Onmiddellijk werd hij gesommeerd om naar binnen te gaan.
Toen opende ik haast geruisloos mijn buitendeur op een kiertje. Mijn straat lag bezaaid met glasscherven. Hij had dus flessen kapot gegooid. En met die stukken glas dreigde hij eerst zijn polsen door te snijden. Even later had hij een flinke glasscherf op zijn keel gezet. Pas nu wist ik ook dat het hier niet om schoten ging, maar om uit elkaar gespatte flessen.
Vanuit mijn buitendeur stond ik op twee meter afstand van hem. Even overwoog ik om vliegenvlug de man van achteren uit te schakelen. Maar de politieman maakte een dringend afwijzend gebaar naar mij en om mijn deur te sluiten. Nu hoorde ik gerommel in mijn achtertuin. Het bleek een politieman te zijn met bivakmuts. De voorhoede van een speciale arrestatie-eenheid. Zonder het te willen of te beseffen was ik plots terecht gekomen in een film van Fellini… Live.
(Wordt vervolgd)
.gif)
