Een ketelbinkie in krantenland (5)
Een dringend beroep. Terug naar Het Vrije Volk
Geert-Jan Laan vertelt: De achtergrond van de verhuizing was dat in Rotterdam de grootste editie met meer dan 100.000 lezers werd gemaakt. De krant verkeerde in grote problemen vooral buiten Rotterdam en Arnhem waar ook een groot marktaandeel was. De missie van de krant om het socialisme tot in alle uithoeken van het land te prediken was wel erg duur geworden.
In het leegstaande fraai betegelde hoofdkantoor in Amsterdam werkten nog een klein aantal redacteuren.
Een grap was om in het als echoput fungerende trappenhuis luidkeels te roepen: ,,Is daar nog een abonnee....?
Het antwoord kwam een seconde later uit de diepte: ,,Neeeee.”
Als gevolg van de verhuizing had vrijwel de gehele sociaal-economische redactie in Amsterdam een andere baan gezocht en gevonden. Dat bleek zeer pijnlijk toen een zeer linkse verslaggever het jaarverslag van Philips onder handen nam.
Hij zag de omzet van Philips, ook toen al enige miljarden, voor de winst aan en schreef een stuk waarin hij bevlogen schande sprak van het feit dat Philips over de ruggen van de arbeidende klasse vele miljarden in de zakken van de familie Philips liet vloeien. Of iets van gelijke strekking.
De volgende ochtend belde de perschef van Philips, in die tijd ik dacht genaamd Martinot, de kersverse hoofdredacteur Herman Wigbold op met de vraag of hij geen mensen in dienst had die het verschil wisten tussen omzet en winst.
Op de ochtendvergadering met de chefs kwam een woedende Wigbold er op terug: ,,Is er dan niemand die het verschil weet tussen omzet en winst of debet en credit?’’
Er was een chef die wist wel wat: ,,Ik zag gisteren op een terras bij de Coolsingel Geert-Jan Laan zitten. Hij wilde naar de economieredactie maar is weggegaan omdat bij ons geen plek was. Hij doet het nu voor Het Rotterdams Parool.’’
Wigbold was kort: ,,Bel hem op.”
Dus terug naar Het Vrije Volk. En ook nog tegen een aanzienlijk hoger salaris waar Wigbold, tot afgrijzen van zijn adjuncten, mee akkoord was gegaan.
Dat kostte mij aardig wat rondjes in de aanpalende kroegen aan de Oostzeedijk om leeftijdgenoten die bij Het Vrije Volk waren gebleven en alle ellende van de reorganisatie hadden meegemaakt, een beetje mild te stemmen.
De in de reacties op deze site terecht geprezen chef van het Rotterdams Parool Frans van Nieuwenhuijze zei ruimhartig: ,,Gefeliciteerd. Maar voor mij is er nu een probleem minder.”
Inderdaad. Het Rotterdams Parool zou worden opgeheven en de abonnees zouden naar Het Vrije Volk gaan. Omgekeerd gingen de Amsterdamse abonnees van Het Vrije Volk naar Het Parool. En dat is ook gebeurd.
Een groot deel van de redactie van Het Rotterdams Parool stapte ook naar Het Vrije Volk al zwermden ze naar andere kranten en organisaties zoals het AD, de GPD en de Haagse Courant.
Achteraf was het geen succes. Je kunt mensen niet verplichten een andere krant te lezen. Veel later in Groningen hoorde ik van de toenmalige eigenaren van Het Nieuwsblad van het Noorden dat zij een paar miljoen gulden opzij hadden gezet toen Het Vrije Volk uit Groningen vertrok.
,,We wilden graag voor die abonnees betalen, maar ze vroegen niks. We hebben de abonnees toen met stoffer en blik kunnen opvegen.”