Mijnheer Aboutaleb, leer van André Malraux
In het Algemeen Dagblad beklaagt burgemeester Aboutaleb zich over de luidruchtige minderheid in Nederland, die lawaaierige en soms gewelddadige demonstraties organiseert tegen het coronabeleid en dan in het bijzonder tegen de vaccinatiecampagnes. Hij stelt zichzelf ten voorbeeld: in de jaren tachtig deed Aboutaleb mee aan de grootste demonstratie uit de vaderlandse geschiedenis. Te Den Haag protesteerden een half miljoen mensen tegen de plaatsing van kruisraketten op Nederlandse bodem. Ik wist dat het een manifestatie zou worden van ongekende omvang: een week van te voren zei mijn voor het overige heel voorzichtige moeder: "Han, ga je nog naar Den Haag om te demonstreren? Dan kom ik mee."
We dachten geschiedenis te maken
Ze genoot. Het was voor het eerst van haar leven dat zij aan zo´n gebeurtenis meedeed. We dachten allemaal dat we geschiedenis liepen te maken op de Haagse straten. Met zijn vijfhonderdduizenden. We bleken een voetnoot te hebben geplaatst. De toenmalige premier Lubbers verzon slimmigheden waar Rutte nog een punt aan kan zuigen om de kruisraketten op de agenda te houden. Door de toenadering tussen Reagan en Gorbatsjov werd het hele onderwerp irrelevant. Het was ook zeer de vraag of die half miljoen wel representatief waren voor de Nederlandse bevolking.
Aboutaleb heeft punt
Niettemin heeft Aboutaleb een punt. Verreweg de meeste burgers zijn groot voorstander van vaccinatie. Ook de overige corona maatregelen kunnen op brede instemming rekenen al gaat die niet zo diep als vroeger. Dat bleek uit de massale uittochten naar Belgische en Duitse winkelcentra.
Er is inderdaad sprake van een stille minderheid die zich niet op het Malieveld en gelijksoortige plekken laat zien.
In zijn functie van burgemeester kan Ahmed Aboutaleb moeilijk een demonstratie organiseren voor wat dan ook. Hij hoort tenslotte boven de partijen te staan. Anderen – zelfs wethouders en raadsleden – hoeven zich niet te verschonen. Als Francofiel is Aboutaleb in tegenstelling tot verreweg de meeste stadgenoten vast bekend met het werk van de Franse schrijver en avonturier André Malraux. Begonnen aan de uiterste linkerzijde vatte hij als verzetsstrijder tijdens de Duitse bezetting bewondering op voor generaal Charles de Gaulle. Toen deze in 1958 aan de macht kwam, benoemde hij Malraux tot minister van Cultuur. Dat was hij nog, toen het Parijse mei oproer van 1968 uitbrak met dat van de 'verbeelding aan de macht'.
Demonstratie pro De Gaulle
Actie voeren, dat had Malraux in de jaren twintig en dertig geleerd toen hij nauw betrokken was bij bevrijdingsbewegingen in Cambodja, Vietnam en China. Hij was meteen enthousiast, toen onder Gaullisten het idee ontwaakte een grote demonstratie pro De Gaulle te organiseren om te laten zien dat de meerderheid van de Fransen hem nog steeds steunde. Op 30 mei 1968 hield De Gaulle een TV-toespraak. Hij vertelde dat hij pal bleef staan en schreef nieuwe verkiezingen uit. De volgende dag verschenen er tot anderhalf miljoen Fransen op de Champs Elisées. Malraux en een aantal collega ministers liepen voorop Als volleerd actievoerder hield Malraux een bezwerende toespraak waar ik ondanks lang zoeken op youtube geen opname van kon vinden. Er is alleen zwijgende film:
Manifestatie op de 31 mei 1968 in Parijs Cinemantik archives via YT cco
.gif)
