Songfestival overtreft zichzelf
(18 mei Ahoy Rotterdam) Driedimensionale videoclips op Ahoyformaat, visueel overdonderend, fantastisch digitale montage en theatertechnieken plus een buitengewoon gevarieerd programma, waarin het wel degelijk over inhoud en engagement blijkt te kunnen gaan, naast meer traditionele gevoelsliedjes – neem de bijdrage van België, of popballaden over ultieme liefdesbeleving, die laatste dan weer zo Lady Gaga- of Madonna perfect gepresenteerd dat ze zich kan meten met de voorbeelden zoals het nummer El Diablo van Elena Tsagrinou, omstreden, want afkomstig van het overwegend christelijke Cyprus.
Maar echt de show stalen Oekraïne met een in de verte aan het magistrale Kraftwerk herinnerend nummer, de aanstekelijke disco uit de geheel in het kanariegeel gestoken groep The Roop uit Litouwen en de bijdrage van Malta en Rusland. Maar niet alles kwam uit de periferie van Europa. Slim en leuk was de presentatie, met zelfspot, van Youtube ster Nikkie de Jager, die als inleiding op de door haar retorisch gestelde vraag naar de spreekwoordelijke roze olifant in de kamer, met zelfspot als te verwachten villein commentaar naar zichzelf verwees met ‘Ik heb het niet over mezelf. Wat gemeen’ waarna een best wel houtsnijdend verhaal volgde over de roze olifant in de kamer waar iedereen het alleen maar over winnen heeft, zijnde de grote meerderheid aan niet-winnaars die zo’n festival per definitie heeft.
Rusland’s Manizha stelde de positie van de vrouw aan de orde in het, met Russische folklore doordrenkt nummer Russian Woman, Malta deed hetzelfde met – topnummer – Je me casse van militante zangeres Destiny Chukunyere met zeer ver dragende stem. De politiek actualiteit leek even afwezig bij de prachtige Ethiopisch Israëlische Eden Alene die in haar Set me free grote hoogten bleek te kunnen bereiken. En stuk voor stuk brachten de tien vocalisten die de finale haalden onderling veelzijdige en goeie nummers in voor het merendeel vlekkeloze uitvoeringen in een wervelende liveshow waar het onderste aan projectie-, licht-, geluid- camera- en regietechnieken uit de kast getrokken was om de toeschouwers voor het TV scherm onder te dompelen in een boeiende 3D clipervaring die aan de beste tijd van MTV deed denken. Een stuk leuker, aantrekkelijker ook, als de meest verstokte songfestival hater of haatster op basis van eerdere ervaringen met het songfestival had kunnen bevroeden. Het was een mooi, voor het merendeel androgyn getint begin, van een samenleving die de ochtend erop weer een stukje van het slot afging, met voor de vroege vogels de terrassen al om zes uur open. Dat belooft wat. Proost!
Noorwegen, Israël, Rusland, Azerbeidzjan, Malta, Litouwen, Cyprus, Zweden, België en Oekraïne gaan naar de finale op 22 mei. De hele show is hier te zien. De individuele nummers zijn hier te zien
.gif)
