Haringkar

De nationale driekleur

In april 1964 moest ik mij melden voor mijn dienstplicht . Ik diende mij te melden bij het depot van de Koninklijke Artillerie in Ossendrecht in Brabant. Ik was al wat ouder dan de andere recruten. Zo'n twintig jaar en de meesten waren zo'n 18 jaar. De oorzaak was dat ik in de afgelopen drie jaar in Londen had gewerkt en gestudeerd. Ossendrecht bleek een gigantische leerfabriek waar de jonge recruten klaargemaakt werden voor de echte dienst bij de kanonnen en de luchtdoelartillerie van het Nederlandse leger.

Dat was wennen geblazen, maar het staat me bij dat wij jonge dienstplichtigen er maar het beste van moesten maken.

Zo bleek al snel dat ik uiterst onhandig was met technische zaken. Een geweer uit elkaar halen ging nog wel, maar van het opnieuw in elkaar zetten bakte ik helemaal niets. Gelukkig had ik een andere specialiteit . Ik had al een klein jaar gewerkt als leerling-journalist bij Het Vrije Volk. Toen de grootste krant van Nederland. Ik was uiterst behendig in het opstellen van brieven en berichten. Moest er een verkering worden uitgemaakt dan schreef ik een roerend epistel. Moest de liefde worden verklaard dan maakte ik een gloedvol betoog. Zo kreeg ik nogal wat vrienden met technische vaardigheden die graag van mijn diensten gebruik maakten en daar natuurlijk graag een wederdienst tegenover stelden.

Zo tegen het einde van de recrutentijd kregen we les van een een onze ogen, hoge officier.Hij kwam ons de vaderlandsliefde bij brengen waarmee wij als de nood hoog was, ten strijde moesten trekken.

,,Vertel eens heren. Wat gaat er door jullie heen wanneer je in een ver buitenland onze nationale driekleur trots zien wapperen.?”

We wisten het niet. Hij drong aan. “Ons geliefde rood,wit en blauw?

Ik dacht, ik zeg wel iets aardigs. En toen ik mijn hand opstak gaf hij mij onverwijld het woord.

“Dan hoop ik dat er een haringkar onder staat.”

Een bulderend gelach. Voor straf moest ik drie rondjes hardlopen op het kazerneplein . Maar ik had er wel tientallen vrienden bij.