De armoedestad van Nederland (1)
Rotterdam, de grootste havenstad van Europa, is momenteel één van de meest arme steden van ons land. En die armoede blijft maar stijgen met schrikbarende cijfers. Naast de ongeveer 38.000 bijstandstrekkers in deze stad (wederom gestegen na het aantal van 36.000 in 2013) zijn er nog eens 48.650 WAO- of WIA-uitkeringen en tienduizenden ouderen met slechts een klein pensioentje en/of alleen AOW.
Volgens het CBS zit zo’n 15,5 procent van onze volwassen bevolking onder de armoedegrens en kampt met torenhoge schulden.Wij maken een serie verslagen over deze zogeheten ‘stille armoede’. Met daarbij de vraag: ‘Hoe lang moet armoede nog stil blijven?’
Vandaag deel 1 over de jarenlang erbarmelijke noodsituatie in de Rotterdamse Pauluskerk.
Pauluskerk: ‘Wij zitten met een wegkijkcollege’
Bij de Pauluskerk hebben ze maar weinig lovende woorden over het beleid van het nieuwe gemeentecollege. Geert Beke, voorzitter van de Raad van Bestuur en Steffart Buijs, verantwoordelijke voor de bed-, bad- en broodcampagne van de kerk zeggen: ,,De tweedeling in deze stad tussen arm en rijk wordt met de dag groter.’’
Vangnet
De Pauluskerk zelf, voor velen het laatste vangnet voor de armen, barst al meer dan een jaar uit haar voegen. Dagelijks moeten er hulpbehoevenden worden geweigerd, waarbij de laatste tijd opvallend veel jonge Rotterdamse ondernemers, de zogenaamde ZZP-ers. Volgens bestuursvoorzitter Geert Beke helpt het nieuwe college amper of niet mee aan deze armoedebestrijding waardoor de Pauluskerk in steeds grotere problemen komt. Beke: ‘In deze zin hebben wij naast een wegkijkstaat, nu ook een wegkijkcollege.’
Buijs en Beke wijzen hiermee naar de gemeentelijke bezuiniging op de armoedebestrijding in Rotterdam van maar liefst 12 miljoen euro. Zo is bijvoorbeeld de langdurigheidstoeslag voor mensen in de bijstand verdwenen en wordt de kwijtschelding op de afvalstoffenheffing gehalveerd. Terwijl de meeste van de bijstandsgerechtigden nu al de grootste moeite hebben om de elementaire levenskosten te betalen, zoals huur, gas- en elektriciteit en de zorgpremies.
Niks ‘Kendoe’
Steffart Buijs zegt hierover: ,,De zogenaamde Kendoe-mentaliteit is blijkbaar niet van toepassing voor de armen. In feite zeggen ze: ‘Als je niet meekomt, dan ligt dit aan jezelf.’ Maar je moet blind zijn als je de échte stille armoede niet ziet. Ze kijken weg, heel typerend voor dit college.’’
De onlangs geschrapte langdurigheidstoeslag bijvoorbeeld voor de moeilijk te bemiddelen werklozen van vijftigers en zestigers levert voor hen alleen al een aderlating op van zo’n 500 euro per jaar. Naast de andere stijgende vaste lasten dreigen hierdoor grote groepen Rotterdammers hun huurhuizen te verliezen en komen zo daardoor op straat te belanden. ,,Een bijzonder zorgwekkende situatie voor de hele stad,’’ zegt Beke, ,,want verdere opvang is nu bijna onmogelijk. De zwervers komen zo in grote getale in Rotterdam terug!’’
De bestuursvoorzitter van de Pauluskerk vult aan: ,,Onze stad telt nu al zo’n 27.000 inwoners met problematische torenhoge schulden. Dit terwijl de werkloosheid door automatiseringen en bezuinigingen beangstigend blijft toenemen. Dan kan je zeker als college niet blijven wegkijken, zeer zeker ook niet als het gaat om de veiligheid in de straten van Rotterdam.’’
