SFG Sint Franciscus, ziekenhuis of spookhuis?
Het SFG, nog niet zo lang geleden uitgeroepen tot een van de beste ziekenhuizen van Nederland. Voelt als trots voor Rotterdam totdat....
De laatste jaren is zorg een groot discussiepunt geworden in Nederland en je kunt geen magazine, krant of televisieprogramma erop naslaan of er staat weer een discutabel onderwerp in. Prachtig...houden zo. Het is nodig. Nieuwsgierigheid en drang naar de waarheid brachten mij tot besluit om zelf op onderzoek uit te gaan. Gewoon in de ontvangsthal van dit ziekenhuis te gaan zitten, observeren en later mensen aan te spreken over hun ervaringen betreffende de behandelingen alhier.
Zelf liep ik al jaren op poliklinische basis onder behandeling op de afdeling dermatologie, en vond de deskundigheid van desbetreffende artsen geweldig. Temeer een reden, mocht er ooit iets gebeuren, ik in dit ziekenhuis opgenomen wilde worden.
Door een vervelend eenzijdig ongeval gleed ik op de fiets van mijn trapper. Zodanig, dat ik een drievoudige breuk aan mijn rechter enkel opliep. Deze lag ernaast en mijn kuit en scheenbeen waren in piramide vorm gebroken. Nadat politie en ambulance waren gearriveerd werd er aan mij gevraagd welk ziekenhuis mijn voorkeur had. SFG natuurlijk, ook lekker in de buurt.
Om 23.00 uur werd ik binnen gebracht en onder eigenlijk veterinaire verdoving (morfine hielp niet) werd mijn breuk zo goed als mogelijk tijdelijk recht gezet. So far so good. Om 05.00 s'ochtends werd ik naar huis gestuurd met een recept, op te halen bij de nacht-apotheek, welke na twee keer aanbellen niet open deed. Ik kon over vijf dagen terugkomen, want dan zou de zwelling minder zijn en kon de werkelijke operatie plaats vinden.
De vijf lange pijnlijke dagen waren voorbij en ik lag klaar op de OK om de breuk te laten zetten. Bij het openknippen van het gips sprongen mijn botten net zo hard weer van elkaar als dat ze waren gezet. Professorisch werd het verband er weer omheen gewikkeld en werd ik wederom naar huis gestuurd, met open gips en gebroken botten. Ik kreeg extra pijnstillers mee en morfinepillen die niet echt hielpen tegen een dergelijke breuk, afgezien dat ik er doodziek van werd.
Ik terug naar de gipskamer om met een arts hierover te praten. Ik kreeg als antwoord:”dan neem je ze toch lekker niet”. Deze arts in opleiding zou ik nog veel aan mijn bed krijgen, en ik had hem al de bijnaam Oetlul gegeven. Thuis aangekomen en plat op bed, kwam ik de nacht niet door van de pijn. Via de huisarts kon ik terecht op de pijnpoli om aan een morfine infuus te liggen.
Ik vertelde dat mijn enkel nog meer pijn deed als ervoor en er werd besloten om toch maar een foto te maken. Ja hoor, scheef gezet. 's-Avonds om elf uur wederom een operatie en om 1 uur in de nacht lag ik op de daycare daar er geen bedden beschikbaar waren. Twee uur later werd ik wakker gemaakt daar de eerste hulp en de daycare onder water liepen door het stormachtige weer die avond. Politie, brandweer en net nog geen dierenambulance personeel liepen met grote zeilen boven onze bedden om ons naar een noodafdeling te brengen in het ziekenhuis.
Maar goed, in die dagen dat ik thuis was, had ik een spiegel opgebouwd met mijn medicatie tegen de pijn. Om de twee uur een paar pillen. Inmiddels na alle heisa lag ik op zaal in de pijnpoli. Ik zal je zeggen, ik heb nog nooit zoveel pijn gehad als die paar dagen. De afdeling was onbemand en er liep verpleging rond op deze afdeling, die er werkten omdat de zorg beter verdiende dan achter de kassa bij een supermarkt. Ik kon drukken op de knop wat ik wilde, inmiddels waren zij mij ook wel beu, soms pas na 20 minuten, oplopend naar een uur, kreeg ik mijn medicatie pas. Weg spiegel, hallo pijn. Weer tijd voor een foto, voordat de uiteindelijke operatie kon doorgaan.
Om tien uur 's-ochtends kreeg ik een bericht van de arts dat ik spoedig naar de afdeling radiologie zou worden gebracht. Dit werd dus even voor vijven medegedeeld, en om vijf uur sluit die afdeling. Door onderbemanning of Joost mag weten waarom, waren ze mij vergeten. Ach ja, de verzekering betaalt het bed wel. Eenmaal beneden gekomen, moeten ze controleren waar de foto over moet worden gemaakt.
“Dag mevrouw Deen, ik begrijp dat het om uw linker elleboog gaat”? Echt hé, menen zij dit nu? Ja echt waar. “Sorry, maar wij moeten toch een akkoord hebben van de arts voordat we de juiste foto kunnen maken”. Ja die arts was inmiddels al vertrokken. Het was immers al over vijven. En weer een dag voorbij. De volgende ochtend werd het recht gezet, ik was de eerste voor een foto.”Onze excuses mevrouw maar wij maken nu een foto van uw linker been. Nou, doet u maar mijn rechter enkel!"
Dit gebeurde allemaal in een ziekenhuis dat hoog wordt aangeschreven als een van de betere ziekenhuizen in Zuid-Holland en omstreken. Tien dagen na mijn ongeluk waren verstreken. Ik zag het somber in.
( wordt vervolgd )
.gif)
