Audiard doet in 'Emilia Pérez' alles anders en op het eind toch hetzelfde
Zingend op straat, aarzelend over haar toekomst, droomt Rita (Zoe Saldana) weg over straat zoals mensen die opgaan in hun werk en passie dat kunnen doen. Over een half uur bij de kiosk op de hoek bij de rechtbank is haar gezegd in het anonieme telefoontje. Daar wachtend krijgt Rita een kap over haar hoofd en wordt een auto ingesleurd. Ze is ontvoerd. Dit is het Mexico van de jaren '20 van de 21e eeuw waar ontvoering aan de orde van de dag is en vaak dodelijk afloopt. Daarmee is de inleiding van het filmverhaal bijna voltooid.
Ontvoering
Ze staat op het punt Manitas del Monte (Karla Sofía Gascón) te ontmoeten. De bendeleider heeft haar nodig voor een speciaal project waar hij, opererend in de medogenloze wereld van de Mexicaanse drugscartels, haar voor nodig heeft. Karla Sofía Gascón won er op het festival van Cannes een Gouden Palm voor beste actrice voor.
Met dat inciting incident eindigt de introductie van de film en begint de centrale vertelling die niet als eerste film van Jaques Audiard, zoon van beroemd Franse scenarioschrijver Michel Audiard, beheerst wordt door geweld en door een sterke vaderfiguur. In een tamelijk rechtlijnig verhaal zoekt Audiard vervolgens hier de diepte met een operateske monoloog interieur die van het geheel van Emilia Pérez een typisch Franse, Jaques Demy-achtige genreoverschrijdende operatie maakt.
Filmmaker doorbreekt patroon
Jaques Audiard is zonder meer een van de beste Franse filmmakers van de laatste dertig jaar. En zijn laatste film Emilia Pérez voegt een interessante episode toe aan zijn oeuvre.
De film heeft bij aanvang even tijd nodig om op gang te komen. Alhoewel het misschien niet de film als wel de toeschouwer is, die de tijd nodig heeft. Eerdere Audiard-films te beginnen met Regardez les Hommes Tomber (1994) tot en met zijn omstreden verfilming van het einde van de superieure Franse spionageserie Le bureau des Légendes (2020) zetten een verwachtingspatroon neer van misdaad, spanning en sterk uitgewerkte karakters. De western The Sisters Brothers(2019) sluit daar bij aan. Evenals het urbane liefdesverhaal Les Olympiades (2023) waar misdaad vrijwel afwezig is. In Emilia Pérez ligt de afwijking zowel in het verhaal waarbij de hoofdfiguur een voor de conventionele misdaadfilm ongewoon verlangen heeft, als in de vorm die deels opera / musical is.
Partytime Bld. Filmdepot
Karakterfilm à la Audiard
Advocate Rita schrijft het pleidooi voor haar baas die niet erg goed is in het onthouden van tekst en slaagt er in een vrijwel zeker aan moord schuldige verdachte vrij te krijgen. Haar talent gaat niet onopgemerkt. Ze wordt gebeld door een onbekende die haar het voorstel doet een job aan te nemen waardoor ze rijk kan worden.
Zoals boven beschreven brengt advocate Rita al vroeg in de film haar gedachten zingend tot uitdrukking en blijken we in een musical terecht gekomen te zijn. Filmmaker Audiard noemt het 'opera'. Het is de grote verassing. Onverwacht kan het niet helemaal zijn de film is uitgebreid becommentarieert maar de verassing blijft zeker voor Audiard liefhebbers evenals de Spaanse taal dat is, ook al maakte Audiard eerder met Dheepan (2015), waarvan het hoofdpersonage Tamil sprak, en The Sisters Brothers (2018) in het Engels films die niet-Frans waren.
En als de film bij de toeschouwer bezonken is wijkt de ongemakkelijkheid en blijft het personage van Manitas knap vertolkt door Karla Sofía Gascón. Wat blijft is een karakterfilm à la Audiard.
.gif)
