Theater: “This is all wrong'

Foto Bart Grietens courtesy Theater Rotterdam

“THIS IS ALL WRONG” – Greta Thunberg

Het spijt me. I regret. Ich bedauere. Je suis profondément désolé. Zo zelden en moeilijk rollen die woorden uit de monden van politici en bedrijfsleiders. Hunkerend naar een écht excuus - eentje waarbij zowel de politicus als het hele land een traantje of twee moet laten - onderzoekt Zarah Bracht in Being wrong and how to admit it het fenomeen ‘fouten bekennen’. Geïnspireerd door Yanis Varoufakis’ politieke memoires Adults in the room en de daarin beschreven onmacht van Europese toppolitici om fouten toe te geven, creëert ze een politieke figuur, gespeeld door Kirsten Mulder, die zich in kronkels en bochten wringt om een verontschuldiging uit haar lijf te wurgen voor gemaakte fouten en geleden leed. Mea Culpa.

Via een serie scenische beelden wordt de toeschouwer de beklemmende binnenwereld van deze politica ingeloodst. Begeleid, en soms ook tegengewerkt, door de sound en ritmes van twee drummers live op scène, vecht ze in die wereld met haar eigen demonen: systeemdenken, machtsfantasieën, ontmenselijkende abstracties, de ondankbaarheid van de burger en verdedigingsreflexen. Kan ze onder de formuleringen en maskers, nodig voor het politieke spel, ergens nog de oprechtheid terugvinden om ‘sorry’ te zeggen?

Theatermaker Zarah Bracht

Zarah Bracht (Hamburg, 1990) komt in haar jeugd uitsluitend in aanraking met repertoire-toneel. In Hamburg en Berlijn assisteert Zarah bij verschillende producties van grote stadstheaters (Thalia Theater en Deutsches Theater Berlin) voordat ze begint aan de regieopleiding te Amsterdam, waar ze in 2016 afstudeert. Ze ontwikkelt een theatertaal die gebaseerd is op beeld en beweging en gebruikt tekst eerder als toevoeging dan als uitgangspunt. Na Wholesale Destruction is Being wrong and how to admit it Zarah’s tweede voorstelling bij Productiehuis Theater Rotterdam.

Rekto:verso interviewde afgelopen voorjaar Walter Bart (Wunderbaum) en Zarah Bracht over hun voorstellingen die allebei de vloeibare grens tussen persoonlijke en politieke inkeer belichten. Bart speelde met Wunderbaum Ik heb spijt, Bracht zag in maart haar première uitgesteld van Being wrong and how to admit it. Puur toeval, die parallel? ‘Nee, we leven in een meer schuldbewuste tijd.’ Lees hier het hele artikel.