Feico Houweling (64) koos uiteindelijk voor kwaliteit
Tot nog zo’n twee dagen voor zijn te verwachten dood was journalist / schrijver / verteller / docent geschiedenis Feico Houweling (64) nog actief in het Rotterdamse literaire wereldje. Geboren (3 mei 1954) in het Oude Noorden van de Maasstad legde hij na een lange strijd tegen darmkanker uiteindelijk thuis het loodje in de nacht van afgelopen vrijdag en zaterdag 19 mei. ‘Heel rustig’, volgens zijn weduwe Joke Steigstra, ‘in zijn slaap.’
Gisteren op de r.k.-begraafplaats in Crooswijk woonden velen, onder wie de kopstukken uit literair Rotterdam, zijn Herdenkingsdienst bij vlak voor zijn crematie. Feico Houweling stond bekend om zijn zachtaardige, beminnelijke karakter, integer tot het bot, recht-door-zee, een man met wie je heel moeilijk ruzie kon krijgen. De ideale partner om de oceaan mee over te steken.
Maar als het om dit leven ging was hij een terriër, een vechtersbaas van buitengewone klasse. Toch koos hij, na vijf jaar intensieve strijd, voor de ‘kwaliteit’. Niks geen nieuwe rondes chemo’s meer, niks geen gesleutel van witte jassen meer. Met opgeheven hoofd, zonder verdere angsten, bewust uit dit leven stappen.
Een volledig en zeer vruchtbaar leven dat voor Feico Houweling en zijn vrouw Joke bepaald niet altijd over rozen ging. Toch waren er vele hoogtepunten voor hen te vieren zoals zijn onderscheiding door de gemeente Rotterdam met de Erasmusspeld. In 2015 nog uitgereikt aan hem door Rotterdams burgemeester Aboutaleb.
Noodfaculteit
Zijn initiatief om te komen tot de Noodfaculteit Letteren aan de Erasmus Universiteit leidde uiteindelijk tot een bijzondere leerstoel die elke vier jaar wordt verlengd. Momenteel bekleed door professor Frans-Willem Korsten (bij de crematie aanwezig) en in dit kader benoemd tot bijzonder hoogleraar Literatuur en Samenleving Rotterdam.
Tijdens zijn Herdenkingsdienst gisteren in Crooswijk waren uit het Rotterdamse literaire wereldje onder meer aanwezig Bas Kwakman (directeur Poetry International), Frans Meijer (voormalig directeur Centrale Bibliotheek), Hans Sibarani (Festival Woordnacht), Jana Beranová voormalig stadsdichter, Giel van Strien (Passionate), Juan Heinsohn Huala (Werelddichters), Leo van de Wetering (mededirecteur boekhandel Donner), Adriaan Zijlmans (Matrix, literatuur en cultuur), vertegenwoordigers van Rotterdam Letteren Overleg en van de Vereniging Verzamelde Werken.
Feico Houweling wilde vanaf zijn 20ste levensjaar alleen dichter of journalist worden. Hij deed in die tijd als jong vader van zijn eerste kind een LOI-cursus Journalistiek en schreef sollicitatiebrieven (om geld te gaan verdienen) naar alle kranten in de omgeving. Uiteindelijk kreeg hij een uitnodiging van een directeur van een aantal streekbladen. Toen Feico met hem in gesprek kwam kon deze directeur een glimlach niet onderdrukken. Op zijn bureau lag een hele stapel sollicitatiebrieven van Feico die hij daarvoor naar al die streekbladen had gestuurd.
De directeur zag hier de humor van in en bood hem een baan aan op het redactiesecretariaat met de mogelijkheid te laten zien dat hij kon schrijven. Drie maanden later was hij al journalist bij de Aalsmeerder Courant. Een wonder! Daarna stoomde hij zo snel mogelijk door naar het Leids Dagblad. Wederom na hardnekkig solliciteren kwam hij in een paar jaar tijd terecht waar hij uiteindelijk wilde zijn: bij de buitenlandredactie van het Haarlems Dagblad.
Noorwegen
Van jongs af aan was Feico Houweling gebiologeerd door het Noorwegen. Talloze malen, voor kortere en langere tijd heeft hij dit land bezocht, sprak en schreef het Noors feilloos. Hij publiceerde daar verhalen en boeken over.
In 1980 besloot hij om die reden een universitaire studie Scandinavistiek in Groningen te doen waar hij zijn doctoraal met verve behaalde. Op zijn 33ste werd hij hoofdredacteur voor een vakblad voor de olie- en gasindustrie. Zodoende maakte hij in die tijd een aantal journalistieke reizen naar Noorwegen, Canada en Amerika.
In 1997 (hij was toen 43) kwam hij als redacteur bij Nieuwsblad Transport. Hij toonde daar veel initiatief, bracht talloze ideeën in, werd projectcoördinator en voorzitter van de OR. Hij had de ambitie om hoofdredacteur te worden.
Slangenkuil
In 2001 kwam ik (JP) daar toevallig terecht, eerst als eindredacteur en maanden later als hoofdredacteur. Van de ambities van Feico wist ik toen nog te weinig. Voor mij was hij een zeer trouwe en integere collega en via hem kwam ik er al snel achter dat ik in een slangenkuil was terecht gekomen. In een onmogelijke werksfeer.
Met constante conflicten met de toenmalige uitgever. Zelf hield ik het daar slechts een jaar uit. Feico bijna tien jaar. O, wat had ik na mijn noodgedwongen vertrek hem het hoofdredacteurschap gegund. Had hem reeds benoemd tot adjunct-hoofdredacteur, maar de uitgever (die later op staande voet werd ontslagen) blokkeerde dit. Feico maakte zo in zijn tijd zeven hoofdredacteuren mee, waarbij de legendarische wijlen Ron Abraham de langstzittende was.(Opvallend detail: van zijn vroegere NT-collega’s en na zo’n tien jaar trouwe NT-dienst was er geen bij zijn Herdenkingsdienst aanwezig).
Achteraf gezien had ook Feico Houweling deze slangenkuil veel eerder moeten verlaten. Uiteindelijk deed hij dat ook, maar nogmaals in mijn ogen veel te laat. Pas in zijn nieuwe Rotterdamse literaire wereld kwam hij volledig tot bloei. Zijn eerste roman ‘De Antitheek’ publiceerde hij op zijn 45e.
Daarna volgden nog vele boeken en literaire publicaties en ontwikkelde hij zich tot ‘meesterverteller’ over geschiedenis voor onder meer HOVO (Rotterdam, Amsterdam, VU, Breda, Tilburg, Nijmegen en Utrecht). Zijn vele cursisten luisterden ademloos en lieten in hun beoordelingen vele malen de loftrompet over hem horen.
Als klap op de vuurpijl tenslotte verscheen in 2015 zijn boek ‘Steden van Erasmus’. Wederom als ‘meesterverteller’ die veel te vroeg voor ons allen nu definitief is uitverteld. Wel uitermate strijdvaardig. Zoals de slogan luidt van zijn geboorteplaats Rotterdam: ‘Sterker door strijd’.
-20090804-S.JPG)
.gif)
