Peter Bulthuis (1941-2020)

16 augustus 2020 door Ronald Glasbergen

Het is avond, laat... Foto Wim de Boek

Schrijver, dichter, Rotterdammer van formaat, Peter Bulthuis is zaterdagmorgen vroeg, in zijn woning in zorgcentrum Atrium overleden. Anderhalve week daarvoor werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Hoewel zijn fysieke toestand slecht was, verloor hij ook op het laatst niet zijn gevoel voor humor.  

Geboren in Den Haag in 1941, belandde hij, na een uitstapje naar Amsterdam, waar hij kortstondig politieke en sociale wetenschappen studeerde, in 1962 in Rotterdam, de stad waar hij wortelde. Hier ging hij werken als freelance tekstschrijver in reclame, een vak waar menig Rotterdams dichter de kost mee verdiende, hier schreef hij onder veel meer meer het handboek voor de huistijl van de ANWB. 'Geen geringe klus' zou hij daarop terugblikkend zeggen. Er volgde veel meer publicaties, al dan niet in boekvorm, zoals een werk over 500 jaar tabakscultuur en boeken met prozaische titels zoals 'Van stads-waag tot herberg de Waag' en in 1987 ‘Leven in de stad; Rotterdam op weg naar het jaar 2000’. Hij was daar zelf bescheiden over, noemde zich broodschrijver. Nochthans raakte hij ook zeer betrokken bij in het stedelijk literaire leven en was in die hoedanigheid tevens meerdere jaren lang voorzitter van de sectie letteren van de Rotterdamse Kunststichting (RKS). Die betrokkenheid strekte zich uit over het literaire tijdschrift 'Rotterdams Mooi’, dat hem sterk aan het hart ging. Ook ijverde hij voor een tijdschrift dat zou gaan over slechte poezie, 'Zodat je het één van het ander kan onderscheiden'. In een later stadium van zijn schrijversloopbaan werkte hij vooral aan boeken met geschiedkundige onderwerpen. Zo schreef hij samen met zijn dochter, de journaliste en filmer Caroline Dijk, een viertal boeken over maatschappelijke en architectuurhistorische onderwerpen zoals 'Samenlopen van omstandigheden' over vrouwenopvang in Rotterdam en '50 jaar Groot Handelsgebouw'. Over dat laatste gebouw schreef hij een paar jaar eerder ook al een monografie. Eind jaren ’90 begon hij samen met Sander ’t Sas en Caroline Dijk het collectief Endemuis dat zich richtte tegen vervlakking in de journalistiek. Ze maakten radio voor de NPS en de Wereldomroep over onderwerpen als de liefdes die ontstonden op de gescheiden trappen van de ooit hypermoderne Van Nelle-fabriek en over de terugkeer van de Zeppelin.

Rond 2013 moest zijn echtgenote Willemien vanwege haar ziekte in verzorgingshuis Atrium gaan wonen. Drie jaar later was bij hem, zoals hij zelf vertelde door een slordige diagnose waardoor hij niet tijdig behandeld werd, een been afgezet. Hij ging  ook in Atrium wonen. De omstandigheden waren niet meer naar schrijven, hij las des te meer. Het ontbrak het hem bepaald niet aan levenslust en was als altijd vol verhalen en beschouwingen.  In zekere zin was hij het tegendeel van zijn oude vriend Hans Sleutelaar die de laatste tijd naast hem in Atrium woonde. Die werd vanwege zijn talige beknoptheid wel de 'zwijgende dichter' genoemd, Bulthuis hield van woorden in alle welgevoegelijke bepalingen en veelheid, zowel in gesproken als in geschreven taal. Hij werd net geen negenenzeventig. Onverwacht overleefde hij zijn oude vriend en buurman van de laatse jaren Hans Sleutelaar, die op 25 juni overleed, met slechts zeven weken.