Leerzaam boek over Leefbaar en Fortuyn
Vlot en duidelijk geschreven en voor wie niet tot het beginnende clubje van Leefbaar Rotterdam behoorde een eye-opener.
Jan Booister, voormalig politiek verslaggever van het opgeheven Rotterdams Dagblad, schreef een boek over de roerigste naoorlogse periode in de Rotterdamse politiek. Een boek dat je leert hoe alles werkelijk is gegaan met Leefbaar en Fortuyn, geschreven door een objectieve waarnemer, die alles zelf van nabij meemaakte en alle betrokkenen kent.
De titel ‘Clash aan de Coolsingel: de wegbereiders van Pim Fortuyn’, zegt het al. Booister beschrijft hoe Leefbaar Rotterdam is ontstaan en hoe Fortuyn uiteindelijk lijsttrekker werd voor die partij.
Na de enorme overwinning in 2002 bij de gemeenteraadsverkiezingen eindigt het boek. Dus geen woord over de moord op de lijsttrekker of de latere strubbelingen binnen de partij. Daarover is al genoeg gezegd en geschreven. Booister koos er voor na te gaan wie het zaadje voor Leefbaar heeft geplant en hoe het zich zo snel tot de grootste boom in de Rotterdamse politieke tuin kon ontwikkelen. Dat is een welkome aanvulling op de Rotterdamse geschiedschrijving. Bovendien lezen de 192 bladzijden als een trein met korte duidelijke zinnen.
Heel duidelijk wordt dat er maar een oprichter is: Ronald Sørensen met aan zijn zijde zijn vrouw Nel, aan wie het boek is opgedragen. Vermoedelijk is zij een belangrijke informatiebron geweest voor Booister.
Het was het idee van Sørensen’s op dat moment geschiedenisleraar, hij ging naar zijn vriend om te vragen mee te werken bij de oprichting van een politieke partij en toen ging het balletje rollen.
Er staan veelzeggende en ook aardige details in. Het irriteert Sørensen in het begin bijvoorbeeld dat Fortuyn nooit vraagt hoe het met hem gaat als ze elkaar ontmoeten en ook geen gedag zegt na een telefoongesprek. Uiteindelijk zegt Sørensen daar wat van. Later belt Fortuyn nog een keer terug, om te zeggen: ,,oh ja, nog gedag’’.
Leefbaar werd vooral in het begin als een racistische partij gezien. Booister nuanceert dat oordeel. Achteraf is gebleken dat wel degelijk extreem rechtse elementen de partij waren binnengedrongen, maar het was niet het motief van de oprichters. Het ging hen vooral om veiligheid, veiligheid en veiligheid.