Overleden
‘Toeval bestaat niet’, zei mijn grootmoeder al. Maar zij bedoelde: ‘Toeval bestaat wel!’
Op de deurmat, onder mijn brievenbus, vind ik een briefje van TNT-Post. Aangekruist staat: ‘Het betreft een zending die niet door de brievenbus kan’. Terwijl in de rechterbovenhoek de postbode met de hand heeft geschreven: ‘Je kunt ’t ophalen bij verzorgingstehuis De Provenier (Rotterdam), receptie.’
De zending bleek afkomstig te zijn van mijn journalistenvereniging de NVJ in Amsterdam. Waarschijnlijk een of ander boek. Omdat ik een tijdje buiten de stad was geweest ging ik pas na drie dagen naar het verzorgingstehuis in onze straat. ‘Een pakketje voor de heer Postma?’, vroeg de receptionist vragend aan mij. Hij keek verbaasd in het rond, zocht op een paar plekken en antwoordde toen hoofdschuddend: ‘Nee, meneer Postma, helaas, mij niets van bekend.’
Ik voelde mij een beetje voor Joker staan en pas toen sprak de receptionist: ‘Maar probeert u het morgen nog eens bij mijn collega. Wisseling van de wacht, weet u wel!’
De volgende dag mij met dezelfde vraag gemeld bij zijn collega-receptionist. Ook die keek nog even snel zoekend en vragend in het rond. Tenslotte antwoordde hij: ‘Hier is het niet. Misschien teruggestuurd naar het postkantoor. Probeert u het daar nog eens.’
Een dag later sta ik bij de baliemedewerker van het postkantoor aan de Rotterdamse Stadhoudersweg, waar het pakketje via-via vandaan kwam. Ik laat hem het TNT-Postpapiertje zien met de aantekening van de postbode en vertel het bijbehorende verhaal van verzorgingstehuis De Provenier. De postbeambte zoekt en zoekt en komt uiteindelijk schouderophalend terug met de Kafkaiaanse mededeling: ‘ Nee, u moet toch écht bij het verzorgingstehuis zijn!’
Ik mompel een aantal woorden binnensmonds die beslist niet voor de buitenwereld bestemd zijn.
Terug naar af, De Provenier. ‘Wacht eens’, roept thans een geheel andere baliemedewerker, ‘mij gaat een lichtje op. In ons tehuis was ook ene meneer Postma, 88 jaar oud, maar die is een paar maanden geleden overleden.
Waarschijnlijk hebben we het pakketje teruggestuurd met de mededeling: ‘De heer Postma is overleden!’
Zelf zak ik nu half door de grond. Nog net geen twee meter…
Een kwartier later hang ik aan de lijn bij mijn journalistenvereniging in Amsterdam. Als ik daar het verhaal vertel aan de receptioniste valt ze van schrik bijna van haar stoel.
Ze stottert er bijna van: ,,’t Is dat ik je stem ken, ongelooflijk… We waren al bezig met je necrologie!’’
Jim Postma
Rotterdam.
-S.jpg)
.gif)
