‘Beatrix en gevolg zakte haast door het ijs’

06 maart 2012 door Jim Postma
‘Beatrix en gevolg zakte haast door het ijs’

Nu de ‘Elfstedenkoorts’ van dit jaar waarschijnlijk definitief is weggeëbd, gaan mijn gedachten terug naar de jaren 1985 en 1986.Toentwee Elfstedentochtenachter elkaar, voor het eerst in de geschiedenis.Vanuit ons redactielokaal van HetVrije Volk in de Witte de Withstraat werd ik samen met nog vijf collega-verslaggevers naar het Hoge Noorden gestuurd.Onder aanvoering van onze toenmalige hoofdredacteur, wijlen de legendarische Herman Wigbold.

Dat was op 20 februari 1985. De tocht der tochten zou eindelijk na 22 jaar op 21 februari van dat jaar wederom plaatsvinden. Wij gingen vanuit Rotterdam-Centraal direct per trein naar Leeuwarden, waar wij in hotel Oranje waren ingeboekt.

Na een nachtje comfortabel slapen door de vrieskoude heen hielden wij in het Oranjehotel een werkbespreking. De taken werden verdeeld en ikzelf werd uitverkoren om het finishverslag te gaan doen bij de inmiddels beruchte Bonkevaart. Bij mijn aankomst aldaar werd ik verwelkomd door honderden collega’s uit binnen- en buitenland, waaronder mijn goede vriend Dirk Mellema van het Rotterdams Nieuwsblad. Naast duizenden nieuwsgierige toeschouwers. Een gekkenhuis!

 

‘Platvinkie’

Al snel had ik in de gaten niet bij de finishlijn te blijven wachten omdat je door de enorme massa aldaar haast niets meer kon zien. Afgezien nog van de mogelijkheid dat je omver werd gelopen door cameraploegen of constant door collega’s op je tenen werd getrapt. Samen met een journalist van de GPD (Gemeenschappellijke Persdienst) besloot ik zo’n 300 meter verder te gaan staan om zodoende meer overzicht te krijgen. En met een ‘platvinkie’ traditionele Berenburger in mijn binnenzak lukte dat opperbest. Het bleek een gouden keuze te worden…

Terwijl ik daar zo stond te wachten op de uiteindelijke winnaar Evert van Benthem kwam recht van de overkant van de Bonkevaart plotseling Hare Majesteit Beatrix aangelopen. Met in haar gevolg alle hoogwaardigheidsbekleders van dien. Waaronder premier Ruud Lubbers, commissaris der Koningin Hans Wiegel, jonkheer G. Winsen Elias met de krans voor de winnaar en de ook al weer legendarische Elfstedenvoorzitter ir. Jan Sipkema.

Van schrik nam ik op dat moment mijn eerste slokje Berenburger en of majesteit dat nu had gezien of niet, zij kwam met haar hele gezelschap recht op mij afgelopen. Zelf was ik geen meter van mijn plaats geweken.

Op dat moment volgde een schouwspel dat ik mijn leven lang niet meer ben vergeten. Het is voor het eerst dat ik er nu, 27 jaar na dato, uitvoerig verslag van doe. Halverwege haar tocht over het ijs van de Bonkevaart hadden collega’s van heinde en verre ineens in de gaten wat voor ‘nieuws’ hier gaande was.

Massaal, zeker met minstens honderd man, stormden zij het ijs op en renden naar Beatrix. Toen majesteit nog zo’n dertig meter van de kant verwijderd was, begon het ijs aan alle kanten te kraken en werden de eerste plassen water zichtbaar.

In het Elfstedenboek van 1985 staan er in de inleiding slechts enkele regels over geschreven:

,,Maar als koningin Beatrix het ijs op loopt dreigt de zaak even uit de hand te lopen; zal het ijs bezwijken onder de zware last?’’

 

Wak

,,’t Zal toch niet gaan gebeuren hè,’’ zeg ik met een por in de zij van mijn GPD-collega. Er kwam nu een duidelijke golfbeweging over het ijs en ik zag onze koningin letterlijk op en neer gaan. Voordat de foto’s gemaakt waren zag ik haar dwars door het Bonkevaart-ijs zakken. Wat een wereldfoto zou dat gaan worden! Met over de hele aarde heen in kranten en op televisie Beatrix met tientallen anderen in een gigantisch wak. Daarbij zag ik al de internationale krantenkoppen voor mij: ‘Koningin zakt door het ijs’. Wereldwijd eeuwige roem voor onze majesteit en natuurlijk voor onze legendarische Elfstedentocht.

Uiteindelijk was het de commissaris van de Koningin, Hans Wiegel, die Beatrix op dat moment redde van een kletsnatte onderdompeling. Ik hoorde Wiegel nog roepen, ,,Snel majesteit, snel!’’

Daarbij trok hij haar uit alle macht aan haar arm van het ijs en zo zette zij weer veilig voet aan vaste wal.

De gedroomde ‘foto’ die ik eerder van haar maakte in een wak is gelukkig voor haar nooit de wereld over gegaan, maar zal wel voor altijd in mijn geheugen blijven.

En toen zij eenmaal vlak naast mij kwam staan wilde ik vanwege haar schrik spontaan mijn platvinkie Berenburger aanbieden. Maar helaas, vanwege het protocol, is dat er niet meer van gekomen.

Wel heb ik toen persoonlijk, uiteraard, uitvoerig op de gezondheid van de majesteit geklonken!

 

 

 

 

Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.