IFFR: Politieke thriller Zweden 70's
Call girl (Micheal Marcimain) - Call girl is een waargebeurde paranoiathriller over politieke corruptie en minderjarige callgirls in het progressieve Zweden van de jaren zeventig.
De wijze waarop debutant Micheal Marcimain de sfeer van de jaren zeventig oproept is subliem. De wijde pijpen, de plateauzolen, de kapsels, de muziek, de ratelende typemachines, de draaischijftelefoon..., het geheel klopt tot in de details. De film speelt zich af in1976 in Stockholm. De liberalisering van de wetgeving rondom pedofilie en incest is in volle gang als de veertienjarige Iris in een opvanghuis terecht komt. Daar maakt ze kennis met een meisje dat werkt voor Dagmar Glans, een geslepen hoerenmadam (een rol die prachtig en geloofwaardig gespeeld wordt door Pernilla August) met klanten in de hoogste kringen.
Al snel belandt Iris in haar web met alle gevolgen van dien. Een jonge agent komt deze prostitutiezaak op het spoor. Echter de verkiezingen staan voor de deur en de Zweedse autoriteiten kunnen zich geen schandaal veroorloven. In zijn onderzoek wordt hij dan ook flink tegengewerkt. De film rekent af met het ideaalbeeld van het progressieve sociaaldemocratische Zweden en laat een verontrustend gezicht zien van de macht.
De film is gebaseerd op een waargebeurde doofpotaffaire waar ook de toenmalig premier Olof Palme een rol in heeft gespeeld. De film laat niet alleen de politieke intriges zien maar ook de schijnheiligheid van de blije jaren zeventig. Dezelfde mannen in pakken die op de bres staan voor emancipatie hebben zonder problemen seks met minderjarigen. In Zweden is de film een enorme hit en genomineerd voor 11 awards van Guldbaggen zoiets als de ‘Zweedse Oscars’.
Familieleden van Olof Palme hebben de regisseur, zonder succes tot nu toe, aangeklaagd wegens laster. Marcimain die na de vertoning van de film zelf aanwezig was om enkele vragen te beantwoorden zei er het volgende over: ,,Ze hebben de film niet gezien maar baseren hun beschuldigingen op verhalen uit de pers over de gelijkenis met één van de hoofdpersonen. Ik heb aangegeven dat het om een speelfilm gaat. Het verhaal is fictie. Het gaat hier om artistieke vrijheid waarbij ik mij heb laten inspireren door archiefonderzoeken. Ik heb ze voorgesteld om zelf naar de film te gaan kijken. Dan kunnen we er altijd een keer over praten.”
Met name het camerawerk roept herinneringen op aan paranoiathrillers zoals ‘All the President’s Men’. Marcimain erkent inspiratie uit deze film. Echter in ‘Call Girl’ wordt het schandaal belicht vanuit de ogen van de minderjarige Iris en niet vanuit het onderzoek rondom het schandaal zoals in ‘All The President’s Men’ het geval was. ,,Het is een film en geen documentaire,’’ benadrukt Marcimain. ,,De film is grotendeels gebaseerd op de verhalen van de twee meisjes die toen in dit prostitutienetwerk zaten.”
De film bevat volgens betrokkenen talloze overeenkomsten met de realiteit uit die periode. De frustratie van de agenten die in die tijd de zaak onderzochten schijnt goed overheen te komen met de frustratie van de agenten in de film. Marcimain heeft ook één van de minderjarige prostituees uit die tijd (Sonia in de film) gesproken. ,,Ze heeft de film meerdere keren gezien en verklaarde dat het in werkelijkheid erger was dan in de film,” vertelt hij.
Een van de memorabele scènes in de film is een speciaal ‘black tie diner’ voor de goede connecties van hoerenmadam Dagmar waarbij een show wordt opgevoerd.
Als iemand uit het publiek Marcimain voorstelt om een volgende film te maken over prostitutieschandalen in deze tijd, moet ik aan deze scène en aan Silvio Berlusconi denken die op het ogenblik beschuldigd wordt van machtsmisbruik en seks met een minderjarige prostituee.
Marcimain’s interpretatie van Berlusconi’s ‘bunga bunga feestjes’ zal vast een stuk fascinerender zijn om naar te kijken dan de realiteit zelf.
‘Call girl’ is een geslaagd debuut en draait vanaf 4 april in de Nederlandse bioscopen.
-20090804-S.JPG)
.gif)
