Langdurige armoede maakt ziek

28 juni 2013 door een van onze medewerkers

Na afloop - vorige week - van de bijeenkomst van de Rotterdamse Sociale Alliantie (ROSA) in het kenniscentrum Dona Daria in de Gerard Scholtenstraat waren alle bezoekers het eens met de stelling: ‘Ja, langdurige armoede tast wel degelijk de gezondheid aan’. Deze langdurige en vaak stille armoede in Rotterdam neemt nog jaarlijks toe.

Zo’n 6.000 huishoudens in en rondom de stad maken noodgedwongen wekelijks gebruik van de voedselbanken.

Dit getal moet eigenlijk met drie worden vermenigvuldigd, omdat het gemiddelde huishouden uit drie personen bestaat.

Armoedegrens

De ideële Rotterdamse organisatie ROSA houdt zich al jarenlang bezig met de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting. Zij behartigt daarmee de belangen van mensen die onder de armoedegrens moeten leven en brengt dit constant onder de aandacht van Rotterdammers en het stadhuis. De stad telt momenteel zo’n 35.000 bijstandsgerechtigden, waarvan een groot deel boven de 50 jaar is. Vanwege hoge vaste lasten en schulden kunnen zij moeilijk rondkomen van hun uitkering.
Dit leidt tot allerlei klachten, zowel lichamelijke als geestelijke. Zij voelen zich uitgesloten van de maatschappij, daardoor sterk geïsoleerd en hierdoor ontstaan langdurige depressies.

Schulden

De schulden worden elk jaar groter en de problemen stapelen zich op. Ook de vooruitzichten om bij voedselbanken te gaan ‘shoppen’ worden de laatste tijd minder rooskleurig. Voedselproducenten en supermarkten stemmen hun inkopen beter af, zodat er minder overschotten komen. In plaats van rijst, pasta’s en gezonde groenten, krijgen de voedselbanken zakjes chips en snoep.

‘Biologische boer’ Jan Bijl pleitte om die redenen de gezondheid zelf te bevorderen door biologisch voedsel te gaan verbouwen in tuintjes en op platte daken. Zogenaamde ‘stadslandbouw’ waardoor de vitaliteit en geestelijke gezondheid weer toeneemt.

Rechten

Journalist Jim Postma pleitte voor het ’recht op werk’. In zijn toespraak voor de Rotterdamse Sociale Alliantie zei hij onder meer: ,,Decennia lang heeft iedereen de mond vol over de rechten van de mens. Maar bij deze universele rechten behoort nog steeds niet het recht op werk met een fatsoenlijk inkomen.’’
,,Waarom kan de een vijf dagen in de week werken en de ander niet eens een dag. Ga geen nieuwe banen scheppen, maar probeer het werk te verdelen. Zowel in het belang van de thans werkende als van de niet-werkende. Voor beide partijen leidt dit in ieder geval tot stukken minder stress,’’ aldus de journalist.

Hier volgt de rede, uitgesproken voor de Rotterdamse Sociale Alliantie (ROSA) tegen armoede. Jim Postma, Rotterdam, 19 juni 2013: Grabbelen en graaïen in de geldgrabbelton

"Jan en Riet in de Drievriendenstraat 2-hoog in het Oude Westen, samen een bijstandsuitkering van 1160 euro in de maand. Hoeveel hou je daarvan over?
En wat kan je daar, naast eten en drinken, nog van kopen?
Dickie Boer van Appie Hein (Ahold), villa in Wassenaar, jaarinkomen van twee miljoen, vierhonderd duizend en 300 euro op jaarbasis.
Is dus ongeveer zo’n 200.000 euro per maand.
Hoeveel hou je daarvan over? En naast eten en drinken, wat kan je daar allemaal van kopen?
Klaas uit het Oude Noorden, benedenwoning in het Zwaanshals, een bijstandsuitkering van 840 euro in de maand. Naast alle vaste lasten, wat blijft er dan nog over?
Wat valt dan nog te kopen?
Bestuursvoorzitter Bernhard Dijkhuizen van de Ziggo, wonende in een villa op de Veluwe, jaarinkomen 15.712.815 euro!
Dat is veel meer dan een miljoen euro per maand!
Wat kan je daar allemaal niet van kopen!!!
Je stoutste dromen worden zo maar op klaarlichte dag vervuld.

Onderzoek
Uit het jaarlijkse onderzoek van de Volkskrant, zo was onlangs in deze krant te lezen, bereiken nu topbestuurders in het bedrijfsleven: 174 keer het gemiddelde salaris van de werkvloer.
Is dat even schrikken!
Ondanks de crisis, of juist door de crisis, blijven de salarissen van de topmannen groeiën. Bij 89 van de onderzochte 134 bedrijven nam het vaste salaris van de topman toe.
Bij onder meer de Rabobank steeg het inkomen van de top, terwijl de winst vorig jaar daalde en reorganisaties met banenverlies werden aangekondigd.
Stijging van de inkomens aan de top en verder afknijpen op de werkvloer, is toch de normaalste zaak in deze wereld geworden. En o zo fair, nietwaar?

George Bush jr. zei het al toen hij nog president was voor een zaal met superrijken: ‘You have the have’s and you have The Have’s More!’’
‘Je hebt rijken en je hebt de allerrijksten!’
Een groot gegrijns uit de zaal.
Waarbij zij kennelijk vergeten zijn wat Jezus ooit zei: ‘Het is makkelijker voor een kameel om door het oog van een naald te kruipen, dan voor een rijk man om naar de hemel te gaan.’

Witte boorden

Maar die geldgrabbeltongraaïers, dus dat witteboorden-gajes, heeft daar volkomen schijt aan.
Ze hebben nooit genoeg en blijven maar oogverblindend doorgraaïen en grabbelen.
Aan de arme man en vrouw of hun werknemers op de werkvloer hebben ze eveneens volkomen lak. ,,Een citroen moet je drie keer uitknijpen,’’ is hun motto.
Ik zie nog zo’n havenbaron zitten, Jacques Chouffour, naast koningin Beatrix tijdens het Concours Hippique hier in het Kralingse Bos. Hij met zijn borst vooruit met zijn Koninklijke onderscheidingen, van Ridderorde tot Groot-Vizier.
Alleen betaalt meneer de havenbaron Chouffour geen cent belastingen hier, want hij woont net over de grens in Braschaat in België.
Hypocrieten waar echte bandieten niets bij zijn.

‘De eindjes aan elkaar knopen’ en ‘de lamp hangt weer voorover’, zo ervaren minstens een miljoen mensen in dit land. Van jong tot oud.
Wie nog nooit echte armoede heeft gekend, kan er niet over meepraten. Vaak uitzichtloze armoede waar je langzaam maar zeker aan ten onder gaat. Is het niet lichamelijk, dan zeker geestelijk.
Van langdurige armoede wordt je hartstikke ziek. De zorgen, de schulden groeien ver boven je hoofd. Schuldeisers en deurwaarders trappen je deuren in. Of je verzuipt van de ellende in de alcohol.
Of je verzuipt aan onbetaalde nota’s en schuldsaneringen die niet meer te saneren zijn.

Salonsocialisten

Wie doet er wat aan? De salonsocialisten Wim Kok en Wouter Bos zeker niet. Die zijn reeds vierkant door de mand gevallen met hun commissariaten bij multinationals en banken.
Zelfs in verkiezingstijd, heb je ze ooit wel eens bij de voedselbank gezien?!
Wie doet er dan wel wat aan?
Let op: ‘Vanaf vandaag is er weer volop licht aan de horizon!’ Dat wordt onze krantenkop in Vandaag & Morgen.
‘I used to cry, because I had no Shoes, till I met the man, who had no feet!’
‘Ik huilde omdat ik geen schoenen had, totdat ik de man zag zonder voeten.’
Al gaan wij nog door zo’n diep dal van de armoede, er is er altijd een die er erger aan toe is.
Schrale troost, zal u zeggen. Het meest onterende wat een mens, waar ook ter wereld, kan overkomen is dat je door die keiharde maatschappij uit de boot wordt ‘gepleurd’.

Dat je dan als drenkeling midden in de oceaan van armoede voorgoed dreigt te verzuipen. Zonder reddingsboot, zonder riemen om te roeien en zonder reddingsvest.
Werkloos, ontslagen. Te oud voor de arbeidsmarkt. Als een stuk vuil weggegooid door je eigen, zogenaamde solidaire, samenleving.
Al decennia bestaan er de Rechten voor de mens. De vrijheid van meningsuiting, vrijheid van Pers. Het recht om simpel mens te zijn.
Daarvoor is nodig het Recht op Werk! Het recht op fatsoenlijk werk en fatsoenlijk inkomen. Het recht om volwaardig aan deze maatschappij te kunnen deelnemer.
En niet als een gestigmatiseerde ‘werkloze’, een tweedehands ‘wegwerpburger’.

Samen delen
 

Daarvoor is een andere maatschappij nodig. Eentje die deelt. Eentje die het noodzakelijke dagelijkse werk rechtvaardig onder elkaar verdeelt.
Waarom zou de een vijf dagen in de week werken en de ander niet eens een dag.
Na eindeloze, vaak vernederende sollicitaties, nergens aan de bak kunnen komen. In dit langdurige en pijnlijke proces volgen automatisch depressie op depressie. Maar je wel werkende medemens blijft vrolijk de andere kant op kijken. Zo van: ‘Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke!’

Voor gehandicapten is onlangs een wet aangenomen die bepaalt dat bedrijven met minstens 20 man in loondienst, vijf procent van onze gehandicapte medemens in dienst MOET nemen.
Moet je dan eerst gehandicapt worden om een baantje te krijgen?
Geen banen meer scheppen, maar banen delen.
Werkeloosheid voor goed uitbannen.
En voor de gein eens kijken wat dit de schatkist allemaal niet oplevert. Geen SozaWe’s meer, geen UWV’s meer, geen onnodige bureaucratie meer.

Nemen, nemen
Nee, door blijven gaan met geld graaien, nemen, nemen en nog eens nemen. Of is ‘pikken en nog eens blijven pikken van anderen’, een betere slogan.
Hebzucht lijdt gelukkig tot vetzucht.
Waarom is die vreselijke mens niet in staat om te geven?

De natuur geeft alles. De appelbomen geven appelen, de perenboom, peren, de geit en de koe geeft melk. De natuur, onze moeder, geeft en geeft. Met de zon erbij als grootste gift de warme zonnenstralen, ons hemels licht.
De enige aan wie wij geheel onbaatzuchtig kunnen geven is aan kleine kinderen. Zo van tussen de drie en vier jaar oud. Nog van geen kwaad bewust, totaal naïef in hun onvolprezen onschuld.
Als ze kraaien van plezier met die guitige pretogen is dit voor volwassenen vaak het allergrootste hemelse geschenk.
Waarom dan – in hemelsnaam - kan een volwassene met een overvloed aan rijkdom niet geheel belangeloos geven aan zijn onfortuinlijke medemens?!"