Referenda zijn knotsen uit prehistorie

19 juli 2016 door een van onze verslaggevers

Met ‘democratie voor het volk’ heeft het organiseren van een referendum niets van doen. Een zeer kleine groep mensen (10.000), kan een referendum aanvragen. In vergelijking tot het totale aantal kiesgerechten in Nederland, ongeveer 13.000.000, hoeft maar een klein aantal van 300.000 dat verzoek met een handtekening te ondersteunen.
Vervolgens hoeft maar 30 procent (= 4.333.333 stemmers) van de kiesgerechtigden op te komen dagen om een raadgevend referendum geldig te laten zijn. 

Zo kan het dus gebeuren dat slechts iets meer dan twee miljoen kiesgerechtigden (vaak voorgelogen bij het referendum over ‘Oekraïne’ maar dat gebeurt ook bij een eventueel referendum over Nexit) kunnen uitmaken wat ‘goed’ is voor ruim 17 miljoen inwoners van Nederland.

Zo hielden de Nederlandse organisatoren van het referendum ‘tégen’ het tekenen van een associatieverdrag (economische samenwerking) met de Oekraïne de mensen voor dat het ging om ‘toetreding’ van de Oekraïne tot de Europese Unie. Wat beslist niet aan de orde was en de eerste tientallen jaren ook niet aan de orde kan zijn.

En in Engeland hield men de kiezer bij het Brexit voor de gek met de uitspraak (o.a. van de Britse Nigel Farage, notabene een Europarlementariër) dat al het geld dat nu wekelijks naar de Europese Unie ging direct naar de Engelse gezondheidszorg zou gaan. Puur bedrog dus.

Dan hadden die andere ruim 8,5 miljoen Nederlandse stemgerechtigde mensen ook maar moeten gaan stemmen, zou u kunnen zeggen. Maar dat hebben ze al gedaan! Meerdere keren zelfs en via de geëigende weg. Die enorme groep mensen is met mij van mening dat ze beslissingen over alle maatschappelijk belangrijke zaken hebben overgedragen aan hun politieke vertegenwoordigers. En dat de stemgerechtigden hun politieke vertegenwoordigers (in de Tweede Kamer, in hun provincies en in hun gemeenteraden) om de paar jaar kunnen laten weten of ze het nog steeds eens of inmiddels oneens zijn met hun beslissingen. Is men het met een partij of politieke vertegenwoordiger niet eens, dan kiest men gewoon een ander. Een democratie in optima forma!

Dat vinden veruit de meeste mensen een aanvaardbare manier van samenleven. In de tussentijd kunnen zij zich bezighouden met andere zaken zoals werken en leven. En veruit de meeste mensen laten zich niet gek maken door de leugens van populisten en nationalisten die een referendum gebruiken als een prehistorische knots om hun vaak dubieuze ideeën en wil door te drukken.

Als de door ons gekozen volksvertegenwoordigers er zelf absoluut niet uitkomen en er dan toch een volksraadpleging noodzakelijk is, laat het dan gewoon een ‘bindend referendum’ zijn. Met minimaal een aanvraag van 100.000 mensen, handtekeningen van 500.000 mensen, een opkomst van 60 procent van de stemgerechtigden en een uitslag die boven twee derde van het aantal uitgebrachte stemmen uitkomt.

Pas dan kan een referendum een echt belangrijk en niet te pas en te onpas gebruikt middel in de politiek worden en onze onder vuur liggende democratie zijn.