‘La La Land’, tussen Hollywood en Cherbourg
De in 2015 dertig jaar oude filmer Damien Chazelle (1985) wilde die film maken zoals Golden Age Hollywood het gedaan zou hebben, maar dan in deze tijd. Rond de Tweede Wereldoorlog schitterden sterren als Debbie Reynolds en Gene Kelly, Ginger Roberts en Fred Astaire aan het musicalfilm firmament met 'Singin' in the rain' (1952) of 'Swing Time ' (1936). Zo’n soort film maar dan in ons tijdsgewricht.
Chazelle dacht ook aan de Franse zangfilms van Jaques Demy, als 'Les Parapluies de Cherbourg' uit 1964 waarin een jonge Catherine Deneuve schitterde naast Nino Castelnuovo. Zo'n soort film dus waarin het verhaal voor het belangrijkste deel met zang en dans vertelt wordt. Tricky business zo lijkt het in een filmklimaat waar musicalfilms weliswaar geen volslagen uitzondering meer zijn, elk van de afgelopen jaren wel een stuk of tien, maar niets vergeleken met de Golden Age toen bijvoorbeeld in 1944 Tweeënzeventig musicals gemaakt werden. Dat de nu net tweeëndertigjarige Chazelle het voor elkaar kreeg en met La La Land een grote productie kon maken heeft hij te danken aan zijn twee eerdere films. Dat waren ook muziekfilms. Damien Chazelle maakte 'Guy and Madeleine on a Park Bench' toen hij nog school ging - Harvard- in 2009. De film was klein opgezet maar werd goed ontvangen. Zijn tweede film Whiplash uit 2014 over de relatie tussen een nietsontziende drumleraar (J K, Simmons) en een muzikaal alles opofferende drummer, won drie Oscars en Chazelle stond direct prominent op de alle kaarten van internationale kunst en entertainment beroemdheid. Nu, met ‘La La Land’ nog prominenter want een geslaagde musicalfilm anno 2016 is niet zo gewoon meer als het was in het Hollywood van de Golden Age: in 1944 werden tweeënzeventig musical-films gemaakt , in 2016 nog geen tien. Intussen is ‘La La Land’ (2016) is hard op weg een wereldhit te worden.
De film gaat over het kiezen tussen hart en verstand. De acteurs Emma Stone en Ryan Gosling zijn als ambitieuze actrice in spe Mia en romantisch jazzpianist Sebastian, Chazelle’s equivalenten van Ginger en Fred, van Catherine en Nino. Mia werkt zich in de rondte met een baantje als serveerster in een koffietent en de voortdurende jacht op een rolletje in iets dat op film lijkt. Sebastian is een van jazz dromende pianist die als piano barpianist juist dat type achtergrondmuzak moet spelen waar hij een bloedhekel aan heeft. Ze streven ieder hun eigen droom na, in Los Angeles, een miljoenenstad met een wijk die Hollywood heet,een stad die als een magneet massa’s ambitieuze ‘ talenten’’ aantrekt. Die massa’s maken de kans op een daadwerkelijke doorbraak klein en de noodzaak elke kans die zich voordoet aan te grijpen groot. Als Mia en Sebastian verliefd zouden worden is de kans dat zoiets ook stand houdt als één van hen de kans krijgt zijn ambitie waar te maken dan ook klein, tenzij ze voor hun hart kiezen. Oude thema’s, nieuw mooi vormgegeven jasje. De camera van Linus Sandgren is continue in beweging is net als de muziek van Justin Hurwitz,–meer musical dan jazz- dragend element van de film. De songteksten Benj Pasek & Justin Paul zijn dynamisch. Maar het zijn de regie en de acteurs die de show stelen. En zo hoort het wellicht in een musical, wat achter de schermen gebeurd hoort nu eenmaal onzichtbaar te zijn.
Emma Stone is een actrice die alles kan met haar gezicht en Ryan Gosling maakte onder meer furore met de cultfilm ‘Drive’ (Refn, 2011). Talentvolle acteurs , eerder samen te zien in ‘Gangster Squad’ (Fleischer, 2013) en ‘Crazy, Stupid, Love’ (Ficarra-Requa, 2011) . Harde werkers en dat was nodig voor ‘La La Land’ . Beiden moesten maandenlang elke dag uren in zang- en danstraining en Gosling moest daarnaast overtuigend piano leren spelen min of meer from scratch. Hij zette zich er zich dusdanig vol tegenaan dat hij blijkens de persmap van ‘La La Land’ alles wat met hem aan de piano gespeeld wordt ook daadwerkelijk door hem op het instrument gespeeld is. Hij leerde dus meer dan alleen optisch pianospelen. Zijn motivatie? Hij had altijd al piano willen spelen maar had er eerder geen tijd voor gehad. De training voor deze film was zijn kans, zoals het een kans was voor de andere makers van de film. Voorop Damien Chazelle die de film schreef en regisseerde en die regie mag er zijn.
Ook als je geen musicalliefhebber bent , loop je grote kans bij de eerste scene al van je principiële sokken geblazen te worden. De setting is een schier eindeloze file op een viaduct in downtown Los Angeles. Het is een file die het verkeer tot aan de horizon stillegt. De camera rijdt langzaam voorbij . Het is een warme dag, uit elk open autoraam klinkt andere muziek van een andere radiozender of speler. Dertig graden is het bijna. De camera schuift tussen de stilstaande auto’s in . Iemand stapt uit en doet een paar danspassen. Korte tijd later dansen alle inzittenden van de auto’s in de buurt en aan het einde van de scene iedereen . Op de daken van de auto’s op het viaduct ver over de snelweg tot aan de horizon. Het is een imposante mis en scene en een dito scene. Te meer als je weet dat er geen green-screens gebruikt zijn: het is opgenomen op een echt viaduct met echte auto’s en vele honderden geoefende dansers. En dat is nog maar de opening en wat te denken van een camera die mee danst onder water en in de lucht?
Misschien, maar dat is inherent aan het genre is de film te veel spektakel, te mooi. Waarschijnlijk en alle voortekenen wijzen erop – de film won in 2017 al 7 Golden Globe Awards, is de tijd er rijp voor en wint hij op zondag 26 februari een berg Oscars en is het een meesterwerk. Het lijkt er wel op. ‘La La Land’ is een heel mooi gemaakt en gezongen sprookje over dromen. En - dat is de magie van sprookjes- misschien is het wel echt.
Foto’s © filmdepot
-S.jpg)
.gif)
