Rotterdammers geloven in meerderheid dat zij er alléén voor staan
Je zou het aan al die teringtorens langs de Maas niet zeggen maar Rotterdam is een stad die op een breed front de verkeerde lijstjes aanvoert. De armste stad van Nederland heeft nu ook het laagste opkomstpercentage bij de raadsverkiezingen geboekt: nog geen veertig procent. Burgemeester Ahmed Aboutaleb en zijn Amsterdamse collega Femke Halsema willen een onderzoek doen naar de oorzaken.
De rot zit veel dieper. Het probleem is fundamenteler.
Bij dit soort gelegenheden steken politieke leiders traditioneel de hand in eigen boezem. Althans ze denken dat te doen. Ze geven ruiterlijk toe dat ze er de afgelopen jaren een potje van hebben gemaakt. Zij verloren zich in gehakketak terwijl zij de reële problemen van de burgerij niet zagen. Zij sloten zich op in hun ivoren torens. Zij zagen geen individuen maar nummers. Zij slaagden er niet in maatwerk te leveren. Enzovoorts. Zij strooien as op het hoofd. Zij scheuren hun klederen. Daarna gaan ze akkoord met een of andere mastodont die formateur moet spelen. Als het college eenmaal gevormd is, gaat iedereen voort op de oude voet. Als de media niet-stemmers naar hun motivatie vragen, krijgen ze meestal antwoorden in de stijl van `ze doen toch hun eigen zin' en `ze luisteren niet'. Dat zijn de sociaal wenselijke antwoorden. Mensen zeggen zulke dingen omdat zij menen dat journalisten die graag horen. En je moet toegeven: zij lokken zulke veroordelingen maar al te graag uit.
Zij strooien as op het hoofd. Zij scheuren hun klederen
De rot zit veel dieper. Het probleem is fundamenteler. De Rotterdammers geloven in ruime meerderheid dat ze er alléén voor staan. Niemand zal ze helpen. Je moet jezelf aan je eigen haren uit het moeras trekken. Denk niet dat er helpende handen zijn of zelfs strohalmen. In deze maatschappij kun je de pleuris krijgen en je gunt de medemens diezelfde ziekte. `De mens is den mens een wolf`, zei Thomas Hobbes al in de zeventiende eeuw. Wie niet voor zijn eigen opkomt, is de lul.
Ons leven is twee jaar ontregeld door een epidemie. Daar lijkt nu een einde aan te komen omdat in die zeventien miljoen hoofden van ons de gedachte heeft postgevat dat er een eind aan is gekomen.
Dat is een gevaarlijke mentaliteit als een maatschappij van de ene crisis in de andere verzeild raakt. Ons leven is twee jaar ontregeld door een epidemie. Daar lijkt nu een einde aan te komen omdat in die zeventien miljoen hoofden van ons de gedachte heeft postgevat dat er een eind aan is gekomen. De media smeren het publiek stroop om de mond door de verontrustende cijfers zoveel mogelijk in verborgen hoekjes op te bergen. Ondertussen gaat alle aandacht naar een ander ontregelend verschijnsel: de oorlog in Oekraïne. Die heeft nu al een direct negatief gevolg voor ieders portemonnee. De lidstaten van de NAVO zijn een economische oorlog tegen Rusland begonnen waarvan zij zelf ook de bittere vruchten plukken. We worden geconfronteerd met een tsunami aan prijsstijgingen die vooral de lager betaalden overspoelt. We staan op de drempel van magere jaren en een algemene verarming.
In dat geval is een oorlog van allen tegen allen om schaarse hulpbronnen niet de manier om het vol te houden.
We staan op de drempel van magere jaren en een algemene verarming.
Zeker: elke autoriteit ligt het woord `hartverwarmend` in de mond bestorven. Wij schenken op grote schaal geld en overbodig beddengoed aan de arme vluchtelingen van Oekraïne maar dat ebt weg. Dan blijft de kilte van het alleen staan over, dat je om je heen moet slaan om zelf overeind te blijven. Dat geen mens van je zal profiteren. Dat niemand beter van je zal worden.
Dát is het gevaar.
.gif)
