Sigrid Kaag is na Pieter Oud de tweede die door fascistische haat de politiek uit wordt gejaagd
Sigrid Kaag is door een kwaadaardige horde de Nederlandse politiek uitgejaagd en die horde heeft er nadat dit nieuws bekend werd, nog een schepje bovenop gedaan. Het is – zo luidt een breed getrokken conclusie – allemaal vrouwenhaat.
Vrouwenhaat deel bredere fascistische mentaliteit
De deelnemers aan de uitzending van Standpunt.nl op vrijdag dachten er ook zo over. Ze voerden stuk voor stuk goede argumenten aan. Eén ding lieten ze buiten beschouwing. Dat laat bijna iederéén in Nederland buiten beschouwing. Die vrouwenhaat staat niet op zichzelf. Die maakt deel uit van een veel bredere fascistische mentaliteit. Dat blijkt uit het feit dat het scheldend geteisem vaak de partnerkeuze van Kaag bij de haattaal betrekt. Er hangt een zweem van racisme over veel aanvallen op haar persoon. Bovendien is er een grote inhoudelijke overeenkomst met de haatberichten die bij duizenden aan Frans Timmermans (¨Timmerfrans¨) worden gestuurd.
Aanvankelijk dacht ik dat Sigrid Kaag de eerste Nederlandse politica was die door een fascistische haatcampagne was weggejaagd. Dat is niet juist. Pieter Oud, burgemeester van Rotterdam, is iets vergelijkbaars overkomen. Ook al waren de omstandigheden heel anders, hij is in feite door het nationaalsocialistische gemeenteraadslid Gerrit van Burink het stadhuis uitgejaagd.
Rotterdams precedent
De net als Joost Eerdmans in Harderwijk geboren Gerrit van Burink was, na een antikoloniaal, communistisch en trotskistisch verleden, in nationaalsocialistisch vaarwater geraakt. Zijn collega´s in de Rotterdamse gemeenteraad konden die ontwikkeling volgen, want daar had hij sinds 1923 een zetel in. Zijn standpunten en zijn achterban veranderden, zijn intimiderende spreekstijl niet. Bij het begin van de Duitse bezetting zat Van Burink in de raad namens een belangengroepering van wat we tegenwoordig MKB-ers zouden noemen. Zijn toon en stijl waren inmiddels zuiver nationaalsocialistisch. Een overstap naar de NSB zat er niet in want Mussert had al in een vroeg stadium besloten zich met zijn beweging buiten de gemeentepolitiek te houden.
Rijkscommissaris Seyss Inquart heeft de gemeenteraden nog ongeveer een jaar laten bestaan. Alleen de uiterst linkse leden moesten het veld ruimen. De overigen bleven gewoon hun zetels bezetten wat je achteraf als een politieke fout kunt aanmerken maar dat is een ander verhaal.
Van Burink had er altijd al een handje van zich in de raad te misdragen maar nu ging hij in turbostand. Als nazi wilde hij elk democratisch overleg zoveel mogelijk saboteren. Hij schold regelmatig burgemeester Oud de huid vol op een manier die zeer sterk doet denken aan de toon en de stijl van het hedendaagse twittertuig. Tenslotte probeerde hij zelfs Oud de voorzittershamer uit handen te trekken.
Van Burink hanteerde toon en stijl van hedendaags twittertuig
Op de collegetafel stond een grote pot inkt en die kreeg Van Burink tijdens de worsteling over zijn lichte zomerpak heen. Dit uiteraard tot grote vreugde van alle toeschouwers.
Van Burink nam wraak. Hij overviel met een stel handlangers Oud in zijn burgemeesterskamer. Daar dwongen zij hem op de foto te gaan met een voorschoot van de Vrijmetselaars om. De burgemeester was namelijk een vrijmetselaar en als zodanig lid van een door de nazi´s en uiterst rechts in het algemeen gedemoniseerde en vervolgde organisatie. Oud trok zijn conclusies. Hij diende zijn ontslag in.
De bezetters wilden de liberale Oud wel kwijt maar niet op dat moment of op deze manier. Van Burink en de zijnen hadden teveel dienstijver getoond. Ze werden een maand lang in het concentratiekamp Erica bij Ommen opgesloten overigens met de instructie aan de bewakers ze niet te mishandelen. Van Burink kreeg vervolgens allerlei baantjes waarbij hij kans zag om joden aan te geven, bijvoorbeeld als zij zonder ster een stal op de markt bemanden. Na de bevrijding kreeg hij uiteindelijk zes jaar, een milde straf zeker als je zijn rol in aanmerking neemt bij de jodenjacht. Hij sleet zijn laatste jaren als nachtportier.
Fascistisch haatgedrag toen en nu
En zo was Oud de eerste politicus die uit zijn ambt is weggejaagd en weggepest. Sigrid Kaag is de tweede. In beide gevallen lag fascistisch haatgedrag daaraan ten grondslag.
In de jaren dertig bleef de fascistische mentaliteit beperkt tot enkele procenten van de bevolking. De verzuiling van toen vormde een stevig bolwerk tegen verspreiding onder de massa´s. Nu is deze geesteshouding veel dieper in het Nederlandse volk doorgedrongen. Dat blijkt onder meer uit de stembusresultaten van een Geert Wilders of een Thierry Baudet, stokebranden die in hun uitingen de haat jegens Kaag sterk hebben aangewakkerd.
Dat is iets om je grote zorgen over te maken.
-(1)-S.jpg)
-S.jpg)
