Erdoğan en Rotterdam gaan niet goed samen
(opinie) Dat Erdoğan de Turkse verkiezingen heeft gewonnen verbaast mij niks. Het zegt minstens zoveel over de kiezers als over de politici.
Amerikanen kozen in meerderheid voor Trump, de Engelsen voor brexit, de Turken voor de voortzetting van een religieuze autocratie. Elk land krijgt de leider die het verdient. Eigen schuld, dikke bult.
Een tweede aspect heeft te maken met de verhouding tussen stad en platteland. Steden zijn en stemmen meestal progressiever dan landelijke gebieden. In Nederland won Caroline van der Plas dit jaar met haar boeren en burgers in alle provincies, terwijl in de steden en de Randstad de meeste stemmen vooral bij de VVD, Groen Links en de PVDA belandden. Ook Erdoğan moet het eerder van de stemmen van het platteland hebben dan van grote steden als Istanbul en Ankara, maar ook van de stemmen van Turken die buiten Turkije wonen. Waarom die op Erdoğan stemmen snap ik maar gedeeltelijk.
Van Edirne tot Van
Ik ken Turkije een beetje, omdat ik daar veel gewerkt heb als trainer en adviseur. Vooral namens de NGO Press Now. Daarom houd ik van dat land en ik heb er heel wat vrienden en vriendinnen. Van Van tot Edirne, van Tunceli tot Izmir. Ik werkte samen met de vertaler van de schrijver Pamuk en lunchte met PKK-strijders in de bergen rond de stad Diyarbakir. Het viel me op dat er in Anatolië meer kantoorboekhandels dan boekhandels waren. Ook was ik er getuige van hoe kwalijk Erdoğan omspringt met democratische waarden. Het lukte mij niet om de hoofdredactrice van het radiostation Demokrat in Izmir, die jaren op zeer bedenkelijke gronden in de gevangenis zat, vrij te krijgen.
Wereldburgers
Terug naar Rotterdam. Ik voel me net iets meer verwant met mensen die oorspronkelijk uit Turkije komen en na jaren in Nederland vinden dat ze zich bij de verkiezingen in Turkije afzijdig moeten houden dan Rotterdamse Turken die op twee gedachten blijven hinken en wel op Turkse politici hun stem uitbrengen.
Het is opvallend en bijzonder dat wereldburgers die in Rotterdam zijn komen wonen zich eerder Rotterdammer voelen dan Nederlander. Nog mooier zou zijn als die wereldburgers zich langzaam maar zeker onze democratische waarden en praktische omgang met elementaire mensenrechten eigen maken. Zoals Aboutaleb dat bijvoorbeeld als burgemeester probeert en Kökçü als aanvoerder van Feyenoord. Naarmate dat beter lukt, ontstaat automatisch het besef dat een president als Erdoğan niet hoort bij een stad als Rotterdam.
.gif)
