Afscheid van Bram Uil (1947-2023)
Je hebt mensen die kunst willen maken en hen die het willen zijn. Bram wilde beide, maar was het beste in het laatste. Alhoewel we begin jaren tachtig in dezelfde café 's kwamen, hadden we elkaar nooit ontmoet. In 1982 liep dat anders. Bram en zijn toenmalige partner Yvonne waren naar Kassel getogen om de vierjaarlijkse kunsttentoonstelling Documenta te bekijken. Ondergetekende kwam daar na een zwerftocht door Europa en een liefde met een Italiaanse die prachtig over Petrarca en diens berg kon vertellen, aan per Renault 4. Da tlaatste is, zoals in het vervolg van dit korte relaas zal blijken, niet zonder betekenis.
Ik kende niemand in Kassel, reed naar de camping aan de rivier de Fulda niet ver van het centrum. Mijn tentje stond net toen het begon te regenen en de regen hield die avond niet meer op. Ik ging schuilen bij het sanitair gebouw, ontmoette daar Yvonne en haar toenmalige partner Bram. Nederlanders, had ik al een maandje niet meer gezien, het klikte. Dronken de wijn die we bij ons hadden, deelden onder het afdak ons voedsel terwijl de regen op het golfplaten dak bleef kletteren en keken samen, toen de hemel na twaalven opentrok, naar de sterren.
De volgende ochtend zagen we elkaar niet meer. De hemel was open gebleven. Ik ontmoette op het terras bij de Orangerie een meisje uit Kassel die tot op heden een heel goede vriendin zou blijven. Toen, ergens in juni of juli 1982, sloten zij en ik een deal, zij mocht mijn auto gebruiken, ik haar benedenwoning in het centrum van Kassel. Tegen de avond van die dag betrok de lucht, ik ging terug naar de camping, ruimde mijn tent op, bracht mijn auto naar mijn nieuwe Kasselse vriendin en trok daar in. Een of twee dagen later nodigde ik Bram en Yvonne uit om in mijn comfortabele tijdelijke appartement huis te blijven overnachten.
80-Paris-Bram-M.jpg)
Bram Uil in Parijs circa 1985 Foto Ronald Glasbergen
Zo begon een vriendschap die zich voortzette in en rond Rotterdam en Schiedam en die zo'n vijf jaar duurde. We kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer, gingen samen op pad naar evenementen, togen onder andere naar Parijs om de door kunstenaar Christo ingepakte Pont Neuf te bekijken.
Het waren gedenkwaardige en actieve dagen en reizen. Bram was in die tijd behalve romanticus en doener met veel scheppingsdrift - ik herinner me zijn experimenten met kunst en taal, die hij vaak snel en impulsief in het diepe gooide - hij was als semi-permanent performer ook ongrijpbaar. Soms ook onbegrijpbaar. Hoe het ook zij, we dreven langzaam uit elkaar. Intussen was het, voor die vier of vijf jaar die het duurde, een mooie vriendschap. Vaarwel ouwe vriend van vroeger, het ga je goed.
Bram Uil en striptekenaar / muzikant Robert van der Kroft in Café Het Weeshuis te Schiedam. De foto is van Wim de Boek
-20090804-S.JPG)
.gif)
