‘Werelddorp aan de Maas’ (1)
In februari 2018 verscheen het boek 'Rotterdam: Stad van twee snelheden' van journalist Mark Hoogstad (1970-2018). Minister Hugo de Jonge en Dries Mosch mochten een eerste exemplaar ontvangen. Beide mannen speelden een belangrijke rol in de nog jonge politieke geschiedenis van de 21ste eeuw van de stad.
Toen in 1994 Perron Nul gesloten werd, waardoor junkies en dealers een nieuw onderkomen moesten zoeken, vond een deel van hen in de Millinxbuurt in Rotterdam-Zuid een nieuwe thuishaven. De huren waren er laag en de zwakke sociale samenhang versplinterde nog verder, zodat drugshandel en andere criminaliteit vrij spel hadden. Dominee De Jonge, de vader van huidige minister Hugo de Jonge, had er rondtuffend op zijn brommertje een goedkoop en ruim huurhuis voor zijn zoon gevonden. De toen achttienjarige Hugo ging op een zondagochtend de woning bekijken. De buurt was rustig, de woning goedkoop, hij bedankte zijn vader en tekende kort daarop het huurcontract. Hij ging er met een studievriend van de PABO wonen.
waterbedeffect
Dat de buurt rustig was gold – ontdekte hij al snel – alleen voor die specifieke vroege zondagochtend. Bij nader inzien bleek de Millinxbuurt, die deels door criminele Antillianen bewoond werd, een kruitvat van asociaal gedrag en geweld. Als Hugo’s vriendin en latere echtgenote op bezoek kwam, moest ze door haar geliefde vanaf het metrostation tot in het huis geëscorteerd worden. Alleen over straat, ook overdag, was geen optie. Niet dat de overheid geheel afwezig was. Politie en andere toezichthouders hielden soms grootschalige en spectaculair aandoende acties. Vooral die keer dat twee politieagenten van hun dienstwapens waren beroofd. Maar de heersende politiek ten opzichte van de wijk was dat er niet te veel op junkies, dealers en andere schurken gejaagd moest worden. Voor je het weet zou – waterbedeffect – de ellende naar andere buurten kunnen overslaan. Hoogstad beschrijft het allemaal in goed gedocumenteerd, ademloos en meeslepend journalistenproza. Zo leer je de recente geschiedenis van je stad in ‘het verre Zuid’ nog eens kennen.
terug naar Rotterdam
In 2001 verhuisde journalist Mark Hoogstad met zijn gezin vanuit Utrecht naar Rotterdam. Terug naar de stad waar hij in 1970 geboren was. NRC Handelsblad had daar op dat moment aan de rand van ‘slaapdorp’ Capelle a/d IJssel haar redactiekantoor, de woonruimte was goedkoop, ook in het noorden waar Hoogstad ging wonen. In de politiek van de stad rommelde het op dat moment al op volle kracht, de Fortuyn-revolte was gaande, maar Mark Hoogstad schreef toen nog over sport. Pas in 2007 werd hij eerst Rotterdam-verslaggever, ging daarna over naar het AD, nam daar na twee jaar ontslag, werd freelancer en kon zich eindelijk volledig aan zijn stad wijden.
strijd binnen Leefbaar
Zijn boek is daar het eindproduct van. In de beginhoofdstukken van ‘Rotterdam: Stad van twee snelheden’ schildert Hoogstad onder meer de perikelen rond de benoemingen van Leefbaar-wethouders in 2014. Om dat te begrijpen gaat hij in op de structuur van de partij. Hij vertelt hoe Leefbaar wordt beheerst door drie families. Het doet automatisch, en misschien volkomen onterecht, denken aan Italië: Cosa Nostra. Die families voeren samen met een stel krachtige hoofdfiguren, onder wie campagnestrateeg Ronald Buijt en Leefbaar-politicus van het eerste uur Marco Pastors, strijd over het beoogde wethouderschap van Ingeborg Hoogveld. Zij is ook vriendin van Pastors en dat maakt de zaak ingewikkeld. De kracht van de verhalen in het boek ligt in de manier waarop Mark Hoogstad talloze betrokkenen aan het woord laat en hun commentaren monteert tot een boeiend verslag over de hoofdrolspelers uit de politieke melodrama’s. Ingeborg Hoogveld wordt uiteindelijk geen wethouder, maar het verhaal eromheen laat veel zien van het machtsspel in het Rotterdamse stadhuis.
journalistieke karakterstudie
Daarna stort het boek zich op de persoon van de kleurrijke Dries Mosch. Selfmade man, womanizer, mannetjesputter, tegellichter en net als Pastors Leefbaar-politicus van het eerste uur. Mosch was tevens het langstzittende raadslid voor de partij, vanaf het begin in 2002 tot 2018. De laatste raadsperiode vanaf 2014 dankzij zijn eigen inspanning, vanaf een lage plek op de kieslijst via een eigen campagne en met voorkeurstemmen toch in de raad. Het is net geen biografie, daarvoor is het te kort, het is wel een mooie journalistieke karakterstudie. Mosch heeft succesvol bedrijven opgezet, heeft als jong zeeman de gruwelen van de Vietnamoorlog van zeer nabij meegemaakt. Hoogstad tekent het smakelijk op. Hoogstad de gestudeerde journalist en de ‘ruwe bolster blanke pit’ Mosch raken bevriend en dat vertrouwen ondersteunt het verhaal..
stadhuisperspectief
Het Rotterdamse is groter dan de politiek van de gemeenteraad alleen daar waar Hoogstad zich op concentreert. Dat neemt niet weg dat de eerste hoofdstukken van het boek een uniek inkijkje bieden in de gemeentepolitiek van Rotterdam ten tijde van de opkomst van Leefbaar.
Meer over 'Rotterdam: Stad van twee snelheden' in een volgende aflevering van ‘Werelddorp aan de Maas’
-20090804-S.JPG)
.gif)
