'To love again', een bijna perfecte film
To Love Again viel twee keer in de prijzen op het IFFR waar de film in wereldpremière ging, een eervolle vermelding bij de Tiger Awards en de FIPRESCI-award van de internationale pers.
De debuutspeelfilm van de onlangs 31 jaar geworden Chinese filmmaker Gao Linyang is boeit en dwingt bewondering in zijn cinematografische beheersing en zijn vertelkunst. De film verhaalt in afgewogen shots, met zorgvuldig uitgekozen camerastandpunten en kadrering over het leven van alle dag van een ouder echtpaar, pensionado's, in Xian, centraal China. Die kadrering is belangrijk omdat een groot deel van de shots in het kleine appartement van echtgenoot Li (Li Xuejian) en echtgenote Nie (Song Xiaoying) speelt. Het gaat over de kleine dingen van alle dag. Li scharrelt wat in de keuken, de vriezer dreigt het te begeven. Nie organiseert de lokale dansfestiviteit voor ouderen op een binnenplaats. Er moet een oplossing gevonden voor buurtgenoten die klagen over geluidsoverlast. De sfeer ademt die van een documentaire waarin veel te zien van het dagelijks leven in een stad in China jaren twintig 21e eeuw. Er wordt niet veel gesproken tussen Li en Nie. Li is een man van weinig woorden en Nie een daadkrachtige vrouw die spreekt als het nodig is. Heel precies en beeldend worden beide karakters en hun omgeving beeldend neergezet.
Song Xiaoying in To Love Again Bld. IFFR
Meneer Li krijgt bericht dat de grafrechten van de urn van zijn vrouw binnenkort verlopen. Of ze moet worden geruimd of herbegraven. Li komt in huis naast Nie terloops met het voorstel om als het zover komt een gezamenlijke urn te nemen, voor hen Li en Nie samen met hun eerdere overleden echtgenoten. Een urn voor vier personen. Echtgenote Nie moet wennen aan het idee, maar zegt niets. Het dilemma, speelt zich heel kort woordeloos op haar gezicht af. Goede acteurs, goede acteursregie, knap afgewogen scenario, maar dit is nog maar het begin. De perikelen rond de vrieskast die nu echt de geest geeft, er moet een nieuwe komen en de praktische uitvoering van een urn voor vier personen, bij de begrafenisondernemer waar Li zijn idee van een urn met vier vakken voorlegt, komen ze er niet uit. Nemen alle tijd en aandacht in beslag. De film lijkt tot dan toe het midden te houden tussen een documentair vertelt drama op klein tableau en zo'n typisch verhaal van Tsjechov waar geen specifieke ontknoping aan vast zit maar waar de vertelling belangrijker is dan de plot. Om ook de visie van de familie over het begrafenisgebeuren gaan beide echtelieden op bezoek bij de dochter van Nie die toeristen rondleidt bij een nationaal historisch monument. Ze rijden mee met de toeristen, maar de dochter heeft haar handen vol aan de rondleiding en Li en Nie kunnen zich er niet toe zetten de toch mogelijk gevoelige kwestie - China en (voor-)ouders - zomaar even aan haar voor te leggen. Een soorgelijk probleem doet zich voor als er een familieportret met de kinderen moet komen. Omdat de familie niet voor een foto bij elkaar te trommelen is, moet de het familieportret met Photoshop in elkaar gezet worden, gelukkig zo legt de fotograaf uit, gaat dat in een handomdraai.
Meneer Li keert voor korte tijd terug naar de streek waar hij opgroeide en waar zijn eerste echtgenote de dood vond in de perikelen van de Culturele Revolutie onder Mao Ze Dong, de periode van 1966 tot Mao's dood in 1976. De periode die ook die van wrede grootschalige 'zuiveringen' was. Maar de mensen die hij ontmoet willen er niet meer over praten. Een halve eeuw is een lange tijd en de doden blijven het liefste begraven. Li Xuejian die Li speelt, is perfect gecast voor zijn rol. Hij wordt nergens emotioneel laat staan sentimenteel maar straalt toch een soort vastberadenheid en heel knap vertelt, heel precies gedoseerd ontwikkelt het verhaal zich naar het einde, naar het punt waar ook de littekens van het kolossaal verleden, even verzoent kunnen worden met hervonden liefde in het heden.
Het enige zwakkere punt is de overigens schaars ingezette non-diëgetische elektrische gitaarmuziek, die ondanks de referenties aan Ry Cooder haast overbodig klinkt. Het doet niet af aan de beheerste wijze waarop Gao Linyang in regie en scenario de verwevenheid van heden en gedeelde geschiedenis van zijn land uitwerkt. Het maakt To Love Again tot een bijna perfecte film.
Li Xuejian in To Love Again Bld. IFFR
-20090804-S.JPG)
.gif)
