Expo 'Fake me hard': 'Mad Max meets the Algorithms'
Fake me hard is een enerverende show. De combinatie van een labyrintische route door de oude industriele architectuur van drie aaneengeschakelde Rotterdamse havengebouwen, elektronische kunst die met beeld en geluid de zintuigen bombardeert en de dystopische diorama's van Joep van Lieshout waarin anarchie en het recht van de sterkste de macht hebben overgenomen, is zowel verontrustend als vermakelijk, lapt zowel de esthetiek aan zijn laars, als is -her en der- buitengewoon esthetisch.
Aldoredo The deep relief Network Joey Holder Screenshot / Detail Installation. Foto RG
Verbazen mag dat niet. Al die alom aanwezige elektronische beeldscherm- en luidsprekerkunst wil precies dat: verbazen, onderzoeken, shockeren behagen, prikkelen, de zintuigen bombarderen. Combineer dat met 'Ewige Wiederkehr' van de geschiedenis, in het bijzonder de schaduwkanten daarvan, in het werk van Joep van Lieshout, die in zijn diorama's een aan de Mad Max films grenzende, dystopisch, mythologische en Nietzscheaanse wereld voorstelt als de gewone orde even instort.
Sovjet mech Van Jelle de Graaf. Foto RG
Is dat maatschappijkritiek zoals hier en daar gesuggereerd wordt? De tentoonstellingstekst zelf zegt er voorzichtig dit over: Op het snijvlak van kunst en technologie verkent FAKE ME HARD de complexe realiteit van de 21e eeuw met futuristische installaties van meer dan 40 kunstenaars [ + performances en debatten}.
De tentoonstellingsmakers verkennen dat dat met vijf aandachtsgebieden: Meet the algorithms, Neon Gods, , Team Human, Under his AI.
Mary Maggic The Moleculary Queering Agency Screenshot
Luchtbel
Welkom in de luchtbel waarin we alleen de dingen zien die algoritmen voor ons interessant vinden, nadat we ze eerst geleerd hebben wat wij zelf interessant vinden (Meet the algorithms). Welkom in de snoepwinkel van technologie die mooier is dan ooit te voren! (Neon Gods). Welkom in de wereld van de deep fake, we zijn nog -redelijk- in staat om echt van onecht te onderscheiden. Maar hoe lang nog? (Fake me hard). We hebben temidden van de opkomst van digitale technologie min of meer het oog voor de menselijke maat verloren, maar we kunnen onszelf nog robot proof maken door aandacht voor menselijk bewustzijn in AI in te bouwen (Team Human). Diezelfde Artificiele Intellligentie dreigt ons voorbij te schieten. In plaats van te bevriezen moeten we meegaan een symbiose aangaan, meebegrijpen, maar kritisch blijven (Under his AI).
Dat in het kort is het verhaal er doorheen slingert in klassiek statische beelden en diorama's de dystopie, gehuld in modern clair-obscur. Het licht dat uit het donker komt is altijd van Caravaggio. Een stuk of veertig kunstenaars en een paar tentoonstellingsmakers vertellen hun eigen verhaal van dat verhaal. Met en zonder elektriciteit, met en zonder digitale techniek. Soms is dat maatschappijkritiek, veel vaker gelukkig iets dat we ook wel eens kunst noemen. Dat is iets anders. Altijd.
Diorama Joep van Lieshout Installatieview. Foto RG
Mary Maggic's video-installatie The Moleculary Queering Agency gaat een symbiose aan met de diepere krochten van de gebouwen op 'Fake me hard' Foto RG
Voorgrond beelden Joep van Lieshout, achtergrond, video 'Blue Orchids' Johan Grimonprez Foto RG
Rechts Derya Demirdag videoinstallatie links fragment Battlemech van Jelle de Graaf
'Techno Venus', screenshot, Julie Patard Foto RG
'0,0' videoinstallation view Deborah Mors Foto RG
Nis met object JvL. Foto RG
nstallation view met gang Foto RG
Arjen Lubach (rechts in digitaal alter ego) opent de tentoonstelling. Links 'Fake me hard' curatoren Kees de Groot en Ine Gevers
Kijk hier voor de digitale catalogus. De 'real' tentoonstelling is te bezoeken op de Keileweg in Rotterdam tot half augustus. Tickets zijn hier te boeken
Reacties op dit artikel naar contact@vandaagenmorgen.nl
-S.jpg)
.gif)
