Recensie: ‘Het Meisje van Teteringen’, een onopgehelderd verhaal
Het dagblad De Telegraaf heeft in tientallen jaren de reputatie opgebouwd als leverancier van toonaangevende misdaadverslaggevers. Niet zelden schuiven die ook aan in landelijk uitgezonden talkshows. Maar natuurlijk zijn er ook buiten de usual suspects van de talkshowtafel genoeg gedreven en vakkundig speurende misdaadverslaggevers. Het onlangs bij Woordmagie verschenen boek, Het Meisje van Teteringen en andere naamloos begraven personen, getuigt daarvan. Voor het boek tekenden de journalisten Theo Jongedijk en Jolande van der Graaf die veel van de research op zich nam.
Nooit opgelost
Jongedijk en Van der Graaf vinden het een schande dat de moordzaak van 'Het Meisje van Teteringen’ na dertig jaar nog steeds niet is opgelost. Zij is een van de naar schatting 350 mensen in Nederland die anoniem hun laatste rustplaats kregen. Een groot aantal daarvan kreeg aandacht in het zojuist verschenen boek Het Meisje van Teteringen; en andere naamloos begraven personen.
De doden een naam geven
De centrale opsporingsvragen, die de twee journalisten voor het boek stelden over de identiteit, betreffen vooral het vermoorde meisje. Dat werd in Teteringen in een deken en vloerkleed gevonden in de bossen bij Teteringen. Hun drijfveer was en is om tenminste postuum haar naam terug te geven. De pogingen om dat voor elkaar te krijgen gaan verder dan hun belangeloze schrijfwerk en inspanningen om het boek het licht te laten zien.
Stilzwijgen politie
Wie dacht dat Jongedijk en Van der Graaf haar identiteit hebben achterhaald, heeft het mis. De lezer moet het doen met scherpe analyses en aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheden. Dat ligt niet aan slordige journalistiek met als doel een smeuïg verhaal op te dissen, maar ligt voor een groot deel aan ontoereikend feitenmateriaal. Weinig behulzaam daarbij was de vrijwel volstrekte zwijgzaamheid van het zogenoemde coldcaseteam Zeeland-West- Brabant, dat de zaak van het Meisje van Teteringen onderzocht.
Dat team kreeg eind september de concepttekst van het boek in PDF gestuurd, waarop niemand inhoudelijk reageerde anders dan in een nietszeggend telefoongesprek en per e-mail. Daarin meldde een politiefunctionaris dat het delen van informatie in deze zaak een eventuele toekomstige opsporing zou kunnen bemoeilijken.
Afkerig van
Onderzoeksjournalist Jolande van der Graaf verbaast het stilzwijgen van de politie niet. “Dit is zo’n beetje de weg in alle coldcases die ik onderzocht voor mijn boek over dit onderwerp,” meldt ze in haar bijdrage in Het Meisje van Teteringen, “totale desinteresse, of beter gezegd 'afkerigheid', omdat men vreest dat anders tekortkomingen in eerdere onderzoeken aan het licht komen.”Zo bezien zou het desbetreffende coldcaseteam ervoor gezorgd hebben dat Van der Graaf en Jongedijk hebben moeten vertrouwen op hun deels zelf journalistiek verworven kennis toen ze hun veronderstellingen en analyses over de zaak publiceerden. De recherche reageerde eveneens niet op de aan hen voorgelegde concepttekst waardoor mogelijke feitelijke onjuistheden hadden kunnen worden aangemerkt. Het Het Meisje van Teteringen is nu zonder hun eventuele bemerkingen gepubliceerd.
Betrokkenheid
Is het boek daarmee nietszeggend geworden? Het antwoord daarop is nee. Het is een weergave van hetgeen de mens een ander kan aandoen, van hartvochtigheid en harteloosheid, maar ook van actief medeleven van inwoners van Teteringen om het onbekende dode meisje tenminste een permanente laatste rustplaats te geven op de begraafplaats in het dorp. Daar wordt haar graf nog steeds goed onderhouden. De onderzoeksjournalisten laten intussen niet af met pogingen haar naam, identiteit en zo mogelijk de ware toedracht van haar afschuwelijke dood te achterhalen.
‘Het Meisje van Teteringen; en andere naamloos begraven personen’ Verscheen onder ISBN: 978-90-831112-0-9 en kan besteld worden bij www.woordmagie.nl en bol.com.