Juliette Gréco
Woensdag 23 september 2020 overleed Juliette Gréco, geboren op 27 februari 1927 in haar woonplaats Ramatuelle in Zuid Frankrijk. Ze was verzetsstrijdster in de Wereldoorlog, gevangen door de Duitsers, kwam arm en berooid met haar zusje in Parijs aan, ontmoette er filosoof Maurice Merleau Ponty die haar aan zijn vrienden voorstelde waaronder, Jean Cocteau, Boris Vian en Albert Camus.
Het was Jean Paul Sartre die haar, volgens haar eigen zeggen, voorstelde te gaan zingen en enkele gedichten voor haar uitzocht. Het was het begin van een onstuitbare zang en filmcarrièrre en een leven gevuld met grote liefdes. Ze was ongehuwd met Miles Davis en gehuwd met Michel Piccoli en tot op het laatst met pianist Gérard Jouannest, welke ze twee jaar overleefde. Intussen zong ze chansons en liederen van grote Franstalige tekstdichters en chansonniers als Georges Brassens, Jacques Brel, Boris Vian, Léo Ferré, Serge Gainsbourg.
Een stem als Gréco
Ze was de heldin van mensen als John Lennon en Marian Faithfull, vrijgevochten, mooi op haar manier, een stem als Gréco. Daarnaast acteerde ze in films en werkte met een aantal groten van de cinema zoals Orson Welles en Ingrid Bergman. Tot vijf jaar geleden stond ze als zangeres op het podium, altijd gekleed in het zwart van haar eerste jaren in Parijs. Niemand weet intussen meer wat eerder kwam, Gréco of de donkere kleding van de navolgers van de existentialisten uit die tijd. Tussen toen en nu was ze geliefd en bewonderd door velen en speelde en zong ze voor miljoenen. Denk aan 'On n'oublie rien' geschreven door Jacques Brel, luister naar 'Le Temps passé' van Georges Brassens, probeer 'Paris Canaille' van Léo Ferré door hen geschreven en ooit gezongen door Juliette Gréco.
_by_Erling_Mandelmann_-_4.jpg)
Juliette Gréco rond 1963 Foto Erling Mandelmann.CC
-20090804-S.JPG)
.gif)
