Once upon a time in Hollywood

21 augustus 2019 door Ronald Glasbergen

Quentin Tarantino, ooit in de nineties met ''Reservoir Dogs' (1992) , 'Pulp Fiction' (1994) en het script voor 'True Romance' (1993), het wonder van Hollywood, is back. 'Once Upon a time in Hollywood' is zijn beste film na het behoorlijk geniale 'Pulp Fiction'. Het visuele én narratieve plezier spat er vanaf. Hij wordt geholpen door zijn obsessieve filmische perfectionisme, zijn fascinatie met het Hollywood dat hij als jongetje kende, door Oscarwinnende sterren Pitt en DiCaprio op hun best en door de fotografie van Robert Richardson.

Cameraman -DOP in vaktermen- Richardson fotografeerde, onder meer, 'Platoon'(1986) en JFK' (1991)van Oliver Stone, 'The Aviator' (2004) en 'Hugo' (2011) van Martin Scorsese of ook 'Snow falling on Cedars' (1999) van S. Hicks. Met drie films won Richardson een Oscar voor beste cinematografie. In 'Once upon a time in Hollywood' schittert in vrijwel elke shot zijn camerawerk opnieuw. Dat 'Once upon a time a time in Hollywood' via alle Tarantino 'trademarks', zoals Red Apple sigaretten, sappige dialoog, 'period music', grafisch geweld en humor - ook doet denken aan Stone's 'JFK' uit 1991 gefotografeerd door dezelfde Richardson, komt dan ook vooral door het beeld, iet in de blik van de cameraman. Een overkomst van andere aard is daarnaast de vermenging van fictie en werkelijkheid die zowel in 'JFK' als in 'Once upon a time..' een belangrijke rol spelen.

polanski-tate

 'Once upon a time a time in Hollywood' is een hommage aan de filmmachine die Hollywood met zijn grote studio's en sterrensysteem lange tijd was. Juist rond de tijd waarin de film speelt, het 1969 waarin filmster Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en stuntman -drinkmaat Cliff Booth (Brad Pitt) het tij voelen keren, begint Hollywood te veranderen. De auteur-regisseurs zijn in opkomst, ook in Hollywood. Tegelijk schudden Vietnam protest, civil rights- movement en de 'tegencultuur' zoals de hippiebeweging aan de samenleving.

Rick Dalton was de ster in de western TV serie 'Bounty Law', deel van het oudere Hollywood. Naast hem komen 'nieuwe' auteur regisseur Roman Polanski (Rafal Zawierucha) en diens vrouw Sharon Tate (Margot Robbie)te wonen. De locatie is Cielo Drive LA, en zo weten over 1969 geïnformeerde kijkers, Polanski en Tate woonden daar echt.

rock 'n' roll

De eerste twee derden van de film spelen ergens begin 1969. In een hilarische flashback verknalt stuntman Cliff Booth zijn carrière door Bruce Lee (Mike Moh) een koekje van eigen deeg te geven. Rick Dalton(DiCaprio) kampt met existentiële twijfels en krijgt op de set van een Western een lesje method acting van een achtjarige (Julia Butters). Booth heeft sjans met een hippiemeisje (Margaret Qualley) uit een of andere sekte en Dalton krijgt van producent Marvin Schwarz (Al Pacino)het aanbod om in Italië met een zekere Sergio een Spaghetti Western te gaan draaien.

Filmuitstapjes, vintage-reclameboodschappen en couleur locale recreëren tijd en de plaats. Cliff Booth woont in een afgetrapte trailer naast een drive -in openlucht bios, Hollywood Boulevard is zeer precies omgebouwd naar de sixties en in een lange episode gaat Sharon Tate naar zichzelf kijken in de bioscoop waar ze een rolletje heeft naast Tony Curtis. Voeten nadrukkelijk beeldthema. Tate heeft de hare, bloot, op de leuning van de bioscoopstoel voor haar.

De muziek - rock 'n' roll, 'Ramblin’ Gamblin’ Man',- is period top. De dialoog is geestig -Steve McQueen (Damian Lewis) mompert op een party bij Hugh Hefner's mansion dat Sharon Tate op kleine talentvolle mannetjes -Polanski - valt, die er uit zien als twaalfjarigen, zodat hij nooit een kans maakt. De locaties zijn period real: Spahn Movie Ranch en Cielo Drive zijn handelsnamen in de misdaadliteratuur.

verzonnen waargebeurd

Zes maanden later, hoogzomer in LA, is Rick Dalton terug van zijn Western opnamen in Italië. Hij heeft er hernieuwd gevoel voor eigenwaarde en een weelderige Italiaanse echtgenote (Francesca Capucci) aan over gehouden.

De spanning die ook eerder al niet afwezig was, zoals in de scene waarin Charles Manson (Damon Herrimon) even een kijkje komt nemen of in de episode waarin Cliff Booth op Spahn Ranch het welbevinden van de oude George Spahn (Bruce Dern) wil controleren, loopt nu snel op. Het verhaal van Dalton, Booth, Tate, tot dan grotendeels fictie raakt nu direct aan de gruweldaden van de Mansonsekte (waargebeurd). Tarantino maakt er, met raffinement en plezier - ook Bergman en Shakespeare wisten dat ze moesten amuseren - een boeiende en uitdagende plotmix van Hollywoodwerkelijkheid en Hollywoodfictie van.

Brad Pitt en DiCaprio in Once upon a time in Hollywood foto Filmdepot

verliefd op het beeld

Oliver Stone bracht met 'JFK' in 1991, een jaar voor Tarantino's debuut 'Reservoir dogs', een dijk van een film uit. Wel eentje met een plot waar alleen stugge complotdenkers brood van lustten. Als visueel sprookje bleef Stone's film echter recht overeind. Zijn cameraman was Robert Richardson die verdiende er zijn eerste Oscar mee. Tarantino kreeg twee maal een Oscarzelf is tweevoudig ontvanger van een Oscar voor het beste scenario. Hij trapt met zijn plot niet in de complotvalstrikken waar Stone een voorliefde voor heeft, hij maakt zijn eigen film. Samen met

setdecorateur Nancy Haigh -al weer een Oscarwinnaar en bovengenoemde Richardson achter de camera maakt hij van Hollywood vooral een visuele tijdmachine die ons terugzet in 1969. Behalve script, sterren, -voor de fijnproevers- authentiek celluloid, is het ombouwen van stukken van Hollywood / Los Angeles naar een halve eeuw terug essentieel voor het plezier van het beeld. Voer voor scopofielen, bioscoopgangers, Tarantino incluis.

vlammenwerper

De geschiedenis -de echte (horen daar aanhalingstekens bij?)- wordt door Tantino gebruikt als aanleiding, deels als reconstructie van wat hij zich herinnert toen hij in 1969 als zesjarig jongetje met zijn ouders rondreed door Los Angeles, deels als stapeling van al die fantastische fragmenten die droomfabriek Hollywood voortbracht en schrijft dan een verhaal waarin historische figuren optreden. Soms hebben die relatie tot de werkelijkheid, soms - als Dalton-Leonardo di Caprio zijn vlammenwerper pakt om bijvoorbeeld Nazi's een finaal lesje te leren- is het 'pulpfiction'.

Geen pulpfictie is de partij talent die deze film gemaakt heeft en hun inzet.

Van DiCaprio, Pitt, Pacino via Haigh en Richardson tot en met Tarantino: ze leveren met 'Once upon a time in Hollywood' een 'A'-performance en een top openingsweek voor de filmtheaters.

Margot Robbie als Sharon Tate  foto Filmdepot