Tony Viola, een man van anekdotes
De begrafenis van Tony Viola kan zo uit een Fellini film komen. Over de paden van Begraafplaats Crooswijk loopt een stoet van ongeveer tweehonderd niet alledaagse rouwenden achter een klein jazzorkest. Mooie ingehouden vrije blazers creëren een bijzondere sfeer tussen de grafstenen. Tony Boem Boem Viola wordt prachtig begraven.
Nachtbrakers, jazzmuzikanten, jazzliefhebbers, kroegtijgers, de paar honderd insiders van het Rotterdamse nachtleven, ze zijn er allemaal. Jim Postma leest bij de grafkuil een hilarisch verhaal voor dat ooit door Tony zelf is geschreven. Het speelt zich af in de beroemde nachtclub l'Ambassadeur, waar hij drumde. Het is Tony ten voeten uit. Een muzikant, een drummer, vol van verhalen. Met hem was het nooit saai. Altijd wat. Verdriet en humor strijden om voorrang.
Tony’s verhaal is prachtig geschreven. Dat had hij vaker moeten doen. Het roept applaus op aan zijn grafkuil. De kist zinkt terwijl serene tonen opnieuw melancholie oproepen.
Tony’s Ferrari
Zijn laatste jaren waren droevig. Hij reed op een scootmobiel, oftewel Tony’s Ferrari. Hij had geen cent te makken. In zijn stamcafé De Walenburg kon hij weinig biertjes weggeven. Alleen maar aannemen. Dat vond hij vernederend. Oer-Rotterdammer Jim Postma stelt Amsterdam als voorbeeld. Daar is een speciaal verzorgingshuis voor bejaarde kunstenaars, die veel hebben betekend voor de stad.
Gezien de laatste jaren van Tony Viola, die de redactie van deze krant van nabij meemaakte, is het ook hier tijd voor een verzorgingstehuis voor artiesten die veel voor Rotterdam hebben betekend.
.gif)
