Van Rotterdam naar het Witte Huis

14 november 2008 door incidentele auteur

De Rotterdamse Kirsten Verdel heeft het afgelopen jaar een spilfunctie gehad in het campagneteam van de aanstaande Amerikaanse president Barack Obama. Zij hield zich vooral bezig met het zo snel mogelijk reageren op de uitspraken van tegenstander John McCain. Een persoonlijk verslag vanuit New York.

(door Kirsten Verdel) Toen ik Rotterdam 13 maanden geleden tijdelijk verliet om een scholarship te vervullen in het Canadese Montreal, had ik geen idee dat mijn verblijf in Noord-Amerika verlengd zou worden met het werken in een van de meest historische campagnes ooit. Vanuit Montreal deed ik onderzoek naar de presidentsverkiezingen in buurland Amerika, wat er toe leidde dat ik in oktober 2007 werd gevraagd om in het campagneteam van de Democraten te komen werken, op het landelijk hoofdkantoor in Washington DC.

Rotterdam kon nog wel iets langer zonder mij (maar kon ik zonder Rotterdam?) bedacht ik me, dus ik trok naar het zuiden en ging aan de slag. Als enige buitenlander werkte ik in het hart van Obama's campagne, wat soms grappige taferelen opleverde. Als mensen als Hillary Clinton en Joe Biden een rondleiding op kantoor kregen, werd ik steevast voorgesteld als: 'This is Kirsten Verdel, our official representative of the rest of the world.'
Ik hield me bezig met rapid response (het zo snel mogelijk reageren op uitspraken van John McCain, Sarah Palin of hun 'surrogaten'), opposition research (het wat langere voorbereidende onderzoekswerk), de debatvoorbereiding van Obama, strategieontwikkeling en –in de laatste twee weken- het trainen van vrijwilligers in Pennsylvania. Dat laatste was heel apart, want in de 'must win' state voor John McCain waren er in Pittsburgh veertig kantoren van Obama, en welgeteld nul van McCain. Niet gek dat hij er verloor.

Clinton

Tussendoor maakte ik alles mee wat je mee kunt maken in een campagne. Ik ontmoette Michelle Obama, Joe en Jill Biden, Bill en Hillary Clinton, Ethel en Robert Kennedy Jr, mijn baas en oud-presidentskandidaat Howard Dean en natuurlijk Barack zelf, die ik drie keer mocht ontmoeten, waarbij hij de laatste keer liet weten dat ik Nederland moest bedanken voor het feit dat hij 90% van de stemmen kreeg in een peiling in ons kikkerlandje. Bij deze.
De debatvoorbereiding was een van de leukste dingen om te doen en zeker in de laatste fase van de verkiezingsstrijd ook het belangrijkste. Als Obama de drie debatten met McCain zou winnen, dan kon bijna niets hem nog stoppen. Voor de buitenwereld leken de debatten saai, omdat Obama niet in de aanval ging terwijl hij daar wel kansen voor kreeg. Maar wij wisten achter de schermen dat hij het juist goed deed. We wilden immers de 'zwevende kiezers' bereiken, en die vonden McCain een hele geschikte man. Hem keihard aanvallen zou averechts werken. Door inhoudelijk en positief te blijven, iets wat Obama de hele campagne volhield, wist hij de stemmen van de zwevende kiezers met een verhouding van 2:1 te winnen. In het laatste debat, waarin McCain zelf keihard in de aanval ging, won Obama daardoor zelfs met 3:1.

Terugkijkend op de hele periode zijn er drie momenten die er voor mij uitspringen. Op 3 staat het moment waarop Obama won. Hij had 270 kiesmannen nodig om te winnen, en toen hij dat om stipt elf uur 's avonds haalde, ontplofte de zaal waar ik in stond volledig. Met 1500 man in het historische Mayflower hotel kon het natuurlijk niet anders dan dat de eerste persoon die ik zag en feliciteerde Wim Kok was, die met een delegatie Nederlanders ook naar de VS was gekomen om de verkiezingen bij te wonen. Toen ik vervolgens ook nog eens een fles Heineken in mijn hand kreeg, voelde ik me weer bijna helemaal thuis. Je kunt werkelijk nergens ter wereld komen zonder Nederlanders tegen het lijf te lopen!

Obama's toespraak

Nummer 2 was diezelfde dag. Na Obama's toespraak liep de zaal binnen enkele minuten leeg. 'Waar gaat iedereen heen?' vroeg ik. 'Naar het Witte Huis!' was het antwoord. Eenmaal op straat wist ik niet wat ik zag. Op elk kruispunt stonden mensen te zingen en te dansen, auto's toeterden en mensen omhelsden wildvreemden. Het was alsof Nederland het WK voetbal van Duitsland had gewonnen. Bij het Witte Huis stonden duizenden mensen, die lachend dingen riepen als: 'Hey Bush, get the hell out of our White House!'

Robert Kennedy Jr

Op 1 staat mijn ontmoeting met Robert Kennedy Jr, zoon van de in 1968 vermoorde RFK, mijn politieke held. In zijn campagne voor het presidentschap streed hij voor burgerrechten voor de zwarte bevolking en voor de allerarmsten in het land. En… in de jaren '60 voorspelde hij dat er binnen veertig jaar een zwarte president zou zijn.
Vandaag land ik eindelijk weer in Rotterdam, de stad die net als Amerika lef heeft getoond door voor een burgemeester te kiezen met wortels in het buitenland. Rotterdam, de stad die durft. Ik voel me nu al weer thuis!