Politie, je beste vriend...

05 december 2008 door de Redactie

De nieuwe fiets van mijn dochter is vanaf het schoolplein gestolen. So what? Gebeurt
toch dagelijks in Nederland. Klopt, maar we hebben een aardig idee, wie de dader is.
Getuigen hebben een en ander gezien.
Moeder en dochter rijden daarom direct naar het politiebureau, waar ze worden
weggestuurd. “Mevrouwtje”, zegt een norse agente, “als u het framenummer niet weet, dan kunt u geen aangifte doen”.
De volgende dag gaat een vader die het wel allemaal even zou oplossen met zijn dochter naar hetzelfde politiebureau.
“Sorry, kunt u morgen terugkomen, iedereen is bezet”.
Aandringen heeft geen enkel effect. De volgende morgen om 9.00 uur doen we twee
dagen na de diefstal aangifte. “Uw verklaring gaat naar de recherche, die het verder zal onderzoeken”, zegt een agente.
Ik koop voorlopig nog geen nieuwe fiets. Onze aanwijzingen, inclusief namen van
getuigen, zijn zo sterk. We achten de kans groot, dat we onze gestolen zwarte omafiets terugkrijgen. Ingenieus speurwerk is er niet voor nodig. We kennen de naam van de vermoedelijke dader.
Er gaan zes weken voorbij. Het nieuwe schooljaar begint. Een fiets wordt nu een
noodzaak. Voordat we naar de rijwielhandelaar rijden, bel ik voor de zekerheid nog even met de politie. Hebben ze al actie ondernomen?
De vriendelijke telefonist gaat aan de hand van het proces-verbaal nummer na met wie ik moet worden doorverbonden. Hij wil me met dezelfde agente doorverbinden bij wie ik aangifte deed.
“Nee”, zeg ik, “ ik wil met de recherche praten. Zij hebben de diefstal onderzocht”.
“Het spijt me meneer, uw aangifte is nog niet bij de recherche”.
Ik word pissig. Vooral als na enkele dagen een brief van de politie in PIJNACKER in de bus valt, dat het onderzoek geen resultaten heeft opgeleverd.
Pas nog zag een getuige de door ons verdachte jongeman op een zwarte omafiets rijden.