Ik wil terrasjes
Ik geloof in terrasjes. Let wel: niet in terrassen. Nee, in terrasJES. Daarvan moeten we er in Rotterdam veel meer hebben. Hoe ik daar zo bij kom? Veel gereisd en gezien wat een goed straatleven waard is. Veiligheid bijvoorbeeld.
Pas nog fietste ik door Berlijn en ik zag hoe ook een wijk als Kreuzberg was opgeknapt, vergeleken met 20 jaar geleden, toen het nog als de Turkenwijk bekend stond. Er wonen nog steeds veel Turken, maar die profiteren nu goed van het kleurrijke straatleven. Vooral in de bredere straten zijn er terrassen, met buurtbewoners als vaste klanten. De linkse actievoerders van vroeger en de tweede of derde generatie Turken leven in goede sfeer met elkaar.
In mijn brede straat in Rotterdam-west is geen enkel terrasje. De mensen zitten voor de deur op de stoep Ondenkbaar in Berlijn. Behalve het traditionele bruine cafe - waar niemand in de wereld iets van begrijpt - zijn er in Rotterdam te weinig plekken waar buren elkaar ongedwongen leren kennen. In Rotterdam ga je echt uit als je een biertje wilt drinken in de open lucht. In de rest van de wereld stap je even de deur uit, alsof je naar de buren gaat.
In West Afrika, waar ik bijna vijf jaar in een echte volkswijk woonde, was op iedere hoek een ''spot''. Een kleine buurtkroeg in de open lucht. Ik denk er nog met weemoed aan terug. Binnen no time kende ik mijn buren en had ik een netwerk.
Als het mag begin ik morgen voor mijn huis een terras. Waar mensen voor een halve liter een eurootje betalen dat bij Appie 40 cent kost. En dan nog ben ik met deze woekerwinst de goedkoopste terrashouder in het land. Maar natuurlijk mag dat niet. Geen idee waarom niet. Maar het mag niet. Ja, ja, vergunningen, ik weet het wel. Sodeflikker op.
-20090804-S.JPG)
.gif)
