Wielrennen is geen sport, slechts show
Tim Krabbé is er idolaat van. Wilfried de Jong ook. Twee schrijvers die ik hoogacht. Ze zijn de voorhoede van een hele tros sportliefhebbers die nu al wakker ligt van de toerstart in 2010 in Rotterdam. Ik snap daar niets van. Hoe kunnen verstandige mannen zo blind zijn? Wielrennen is geen sport, het is slechts show. Het kenmerk van sport is namelijk dat de sterkste wint.
Nee, nee, dit is niet het zoveelste cursiefje over doping op de tweewieler. Die renners moeten zelf maar weten wat ze innemen. Ook heb ik het niet over die eindeloze - watching the grass grow - vlakke etappes.
Al in mijn jeugd ben ik als groot sportliefhebber afgehaakt. Vorige week zag ik mijn gelijk nog eens bevestigd. Twee wielrenners - Huppie en Koekie - lagen bergopwaarts op kop in de Dauphiné Liberé, de opmaat voor de Tour de France. Koekie was de betere renner.
"Kijk, kijk", hoorde ik de commentator opgewonden roepen, "ze maken een afspraak. Huppie mag de etappe van Koekie winnen".
En toen ging het vlak voor de finish fout. Huppie schakelde in de verkeerde versnelling. Hij kwam niet meer vooruit tegen de steile berg. Koekie lag opeens ongewild ver voor. Er dreigde een ramp. De beste renner ging de etappe winnen. Er was maar een oplossing. Ook Koekie schakelde fout. Huppie ging breed lachend en juichend als eerste over de finish.
In iedere andere sport zouden de twee levenslang zijn geschorst. Ik zie het al gebeuren. Nadal en Federer verdelen voor het seizoen de buit. Ze gooien een muntje op. Australian Open is voor Nadal en Wimbledon voor Federer.
Huppie en Koekie ontnemen hun sport elke geloofwaardigheid. Daarom geloof ik niet dat Zoetemelk ooit werkelijk wereldkampioen is geworden. In 1985 gebeurde er een heus wonder. Onze welbespraakte landgenoot was de laatste kilometer op 38-jarige leeftijd het hele jagende peloton met een minimale voorsprong de baas. (Zie You Tube)
In dat peloton zaten de beste sprinters ter wereld. Joop had nog nooit een sprint gewonnen.
Gelooft u het?
.gif)
