Voor de arbeiders is marmer het minste wat we kunnen doen

09 oktober 2009 door de Redactie

“Het moet maar eens gezegd worden, de vrouwen die de PvdA leiden, brengen er werkelijk niets van terecht. Het is waar dat het voor vrouwen over het algemeen genomen- lastiger is zich op te werpen als politiek leider, maar vreemd genoeg doet rechts het in dit opzicht veel beter dan links.”

Een citaat van Max Pam uit de Volkskrant. Hij verzucht “een vingerkootje van Thatcher en de PvdA zou weer boven Jan zijn.”

Maar het is een waarheid als een koe dat de Partij van de Arbeid het in 1946 zorgvuldig gekozen woord Arbeid volkomen heeft losgelaten. Wanneer niet enige nuancering ten behoeve van de zwaardere beroepen voor de AOW wordt aangebracht dan wordt de SP de nieuwe Partij van de Arbeid. Bos maakt de fout te denken dat hij met een Wim Kok scenario toch op het pluche kan komen. Maar Kok bereikte het pluche omdat zijn tegenstander Brinkman zo stom was de AOW ter discussie te stellen waardoor het verlies van het CDA nog groter was dan het verlies van de PvdA.

Zodoende zwaaide de deur open naar Paars. Daarvan kun je zeggen wat je wilt maar er werden ten minste grote infrastructurele werken geïnitieerd, die nu – weliswaar met veel vallen en opstaan – worden opgeleverd. Het is nog steeds een raadsel waarom Bos niet zelf fractieleider in de Tweede Kamer is gebleven en bijvoorbeeld de voorzitter van de Rekenkamer Saskia Stuiveling minister van financiën was geworden.

Maar de Partij van de Arbeid is niet de Partij van de Allochtonen maar een partij van emotionele armoede. Het is de partij van de ditjes en datjes geworden. Accepteer je nederlaag met de aankoop de JSF. Het is gewoon het beste vliegtuig en probeer zo veel mogelijk de Nederlandse industrie te betrekken bij de constructie.

De echte emotie, de solidariteit ontbreekt. Toen in de begin jaren zestig er kritiek was op de gedeeltelijk marmeren buitenmuren van het nieuw te bouwen concertgebouw De Doelen zei de PvdA-fractieleider in de Rotterdamse gemeenteraad: “Voor de Rotterdamse arbeider, die eerst de crisis heeft meegemaakt, daarna een bombardement om de oren kreeg en vervolgens vaak als dwangarbeider naar Duitsland is afgevoerd is marmer het minste wat we kunnen doen.”