Uit het leven geslagen
Zondagmiddag hebben ruim 200 mensen meegelopen in een stille tocht ter nagedachtenis aan Wilson Gomes. Een daad die niet anders betitelt kan worden als zinloos geweld maakte een einde aan zijn leven.
De Stille tocht begon op het Noordplein en eindigde op de Coolsingel waar Wilson zijn noodlottige einde vond. Er werden bloemen gelegd en kaarsen gebrand.
Verdriet, ongeloof en onmacht overheersen bij de nabestaanden. Waarom Wilson? Waarom die krankzinnige daad van geweld op een dag die een feest zou moeten zijn? De dag waarop we de toekomst vieren.
Wilson was onlangs aangenomen bij de Koninklijke Marechausse. Hij was druk met het inrichten van z'n woning. Kortom, Wilson had een toekomst waaraan hij ook wou werken. Een toekomst die ruw verstoord werd door het onvoorstelbare.
"Hij was op weg naar een feestje en wilde alleen gezellig oud en nieuw vieren. Blijkbaar heeft hij op de verkeerde manier gekeken", aldus een lid van de familie. Wat moet je daar nou nog op zeggen?
Wat is er toch mis met dit land en sommigen die hier wonen? Is het moreel verval, een gebrek aan een degelijke opvoeding of misschien gewoon de tijdgeest? Het individualisme van deze tijd maakt, althans de indruk wordt gewekt, dat sommigen het lot van de ander totaal ondergeschikt vinden. In alle gevallen van dit soort zinloos geweld lijkt de dader wel een psychopaat met een totaal gebrek aan empathie. Gewone mannen, die onder invloed van drank en drugs denken dat het volkomen normaal is om iemand te mishandelen. Je kiest een willekeurig slachtoffer, die wellicht "verkeerd kijkt", en mept erop los. Over de gevolgen maken dit soort lieden zich niet druk. Immers, het gaaat om hen en niet om het slachtoffer. En alhoewel er maatschappelijk gezien veel aandacht is voor dit soort zaken lijkt het geweld niet af te nemen. Sterker, het neemt toe en dat is uiterst zorgwekkend.
Ik kende Wilson oppervlakkig. Hij was altijd vriendelijk en voorkomend naar me. Soms maakten we een kort praatje. Nooit lang. Hij was aan het werk en ik was slechts een passant. Totdat ik 2 januari dit verschrikkelijke nieuws kreeg. Een koud gevoel maakte zich van mij meester. Het oppervlakkige was onmiddellijk verdwenen. De haren op mijn armen stonden recht overeind. En toen kwam de boosheid. Voor het eerst in mijn leven werd ik geconfronteerd met een daad van geweld die ik op geen enkele wijze kan verklaren. Niemand kan dat. Slechts de dader...
De stille tocht voor Wilson was niet de eerste in Nederland en ik vrees dat het ook niet de laatste zal zijn.
Wilson heeft slechts 26 mogen worden en stierf op de dag waarop een begin horen te vieren. Wanneer houdt het op?
.gif)
