‘Even een prikkie halen’
Een tijdje terug ben ik gebeten en gekrabd door een oude logeerkat, die mijn arm als hefboom gebruikte om op mijn schoot te gaan zitten. Pas na twee dagen werd mijn hand vuurrood en was dubbel zo dik. Via spoedeisende hulp kwam ik er weer bovenop.
‘Even nog een tetanusprikkie halen bij de huisarts’, sprak ik een week later moedig tegen mezelf. Het was hartje zomer en bloedheet, zo’n 30 graden Celsius. Aangekomen bij de receptie begon het al goed bij met de vraag: ‘Heeft u de tetanus bij u?!’ Ik was stomverbaasd. ,,Neen, dat moet toch hier zijn!’’, antwoordde ik als vanzelfsprekend.
Dus mooi niet. Aan het einde van het verhaal kon ik het flesje met de vloeistof zelf gaan halen bij de apotheek. Daar stonden nog twaalf wachtende voor mij. Toen er nog ‘slechts’ drie over waren begon ik uit benauwdheid van de ellenlange duur per apothekersklant, reeds peentjes te zweten. ‘Even een prikkie halen’, hoorde ik mezelf cynisch mompelen. Eindelijk was ik aan de beurt en omdat het zo heet was die dag sprak de apotheker zelf, dringend doch beslist tegen mij: ,,En vergeet niet om het in de ijskast te doen!’.
Terug bij de huisartsenreceptie zaten inmiddels twee dames achter het loket. Een om te telefoneren en de ander om de klanten te woord te staan. Met nu maar twee patiënten voor mij was er kennelijk toch een administratief probleem. ‘De postcode klopt niet in de computer’, zei de ene dame. Vervolgens kwam de tweede er bij. ‘Je moet kijken naar het huisnummer,’ was haar advies. Om daar over de schouder meekijkend aan toe te voegen: ‘Nee, niet op plaatsnaam, op straatnaam!’. Loketdame één zette haar bril er nog eens bij op om wederom tot de conclusie te komen: ‘Nee hoor, zo klopt het ook niet’. En weer probeerde zij in de computer een andere formule, code of wat dan ook. Daarbij brilletje af, brilletje op, brilletje af, brilletje op en steeds maar roepen: ‘Snap jij dat nou?!’’
Op de achtergrond waren mijn tenen intussen aan alle kanten aan het krullen. Gevolgd door verbeten op mijn toch al droge tong bijtend. Zowel loketdame één als loketdame twee gaven het niet op. Geen seconde keken zij in mijn richting, naar mijn pijnlijk gestreste gezicht. Het leek wel of ze dat stiekem aanvoelden.
Zo van ‘vooral niet kijken naar die wachtende patiënt, anders doet hij misschien zijn mond open. En dan gaat die postcode nog meer door de war’. Wanhopig wilde ik het nu haast uitschreeuwen. Maar tegen beter weten in en met een uiterste zelfbeheersing probeer je nog even geduldig beleefd te blijven.
‘Dan moeten we het vorige bestand maar opzoeken!’, riep nu loketdame twee. Net of ze het ‘Ei van Columbus’ had ontdekt.
Wat de dames echter ook probeerden, zij kwamen er niet uit. De twee patiënten aan de balie keken mij al een paar keer meewarig aan, met een schouderophalende blik of zij wilden zeggen: ‘Ja, sorry hoor, wij kunnen het ook niet helpen…’.
Zo verstreken minstens twintig hele lange minuten. De telefoondame had intussen niets meer te doen. En in plaats van om mij nú te helpen staarde zij in het luchtledige.
In het veel te warme wachtlokaal bereikte ik haast het kookpunt. Ik hield het niet meer uit en drong mij resoluut naar voren. En met een ongetwijfeld rood aangelopen hoofd riep ik het gefrustreerd uit: ,,Kan u dan ten minste even dit flesje in de ijskast zetten!’’
De receptioniste nam het met een sacherijnige grijns in ontvangst. En liet het vervolgens ‘ijskoud’ op de balie staan.
,,Ja, die postcodes van tegenwoordig hè’’, begon zij opnieuw. Mijn klomp brak. Ik moest mijn uiterste best doen om haar niet over de balie te trekken. Op dat moment keek zij mij voor het eerst met een milde glimlach aan.
Daarbij zette zij eerst weer brilletje op en brilletje af. Toen, loerend op haar scherm: ‘‘O, ik zien het al. U komt even een prikkie halen, hè!…’’.
-S.jpg)
