Kale Willem kiest zijn eigen weg

05 januari 2011 door Tim Donia

Rotterdams monument op 73-jarige leeftijd ingeslapen

De oude eik is geveld. Kale Willem Robbersen is er op 73-jarige leeftijd tussenuit geglipt. Vorige week woensdag om precies 12 uur werd hij in slaap gebracht door een arts in Antonius, zes uur later stopte zijn hart.

Kale Willem maakte furore als kelner in journalistencafé de Schouw. Samen met zijn illustere kompaan Bolle Frans (hij overleed vijf jaar geleden) vormde hij een legendarisch duo. In de tijd dat alle kranten nog in het centrum zaten, was de Schouw de plek waar de kranten gemaakt werden.

Zoals iedere échte journalist weet, wordt een goeie krant nooit in elkaar gezet op de redactie, maar in de bruine kroeg. In de Schouw gebeurde dat onder toeziend oog van Kale Willem, die al kaal was voordat het mode werd. Hij was er streng, soms onrechtvaardig, maar altijd de baas over zijn kudde.

Gebijld

Het journaille omarmde de Kale en de Bolle. Dat, terwijl een ieder wist dat je er netjes gebijld werd. 'Jullie schrijven met een pen, wij doen dat met een vork', zo sprak hij eens oud-hoofdredacteur Herman Wigbold toe, toen die geconfronteerd werd met een nota van twee biertjes, terwijl hij altijd proostte op iemand anders.

Toen er eens een keurige man klaagde dat zijn whisky aangelengd was, proefde de Kale zelf en besloot op aandrang van de man uit een nieuwe fles een whisky in te schenken. 'Deze is ook aangelengd', tierde de man.

,,Uw papillen zijn naar de sodemieter van al dat gezuip,’’ zo reageerde de Kale boos. Toen hij navraag deed bij de Bolle, kwam de aap uit de mouw. 'Ik maak altijd al van vier flessen vijf flessen, anders verdienen we niks. Die schrijvers zijn allemaal doorgezopen, die proeven dat toch niet', verklaarde de Bolle. De Kale was verbijsterd: 'Ik word hier van alle kanten bestookt.' De whiskydrinker is nooit meer gesignaleerd.

Hanneke

Je sprak Kale Willem, die ooit werkzaam was op kantoor bij de Rotterdamsche Lloyd, nooit en te nimmer tegen. Er was er slechts één die dat tot zijn laatste snik deed, zijn onvermijdelijke sidekick Hanneke Schelling. Liefst 28 jaar aan zijn zijde en nooit een dag zonder dispuut.

De laatste jaren van de Kale waren niet gemakkelijk. Kleine kwaaltjes werden grote kwalen en terroriseerden zijn lichaam en geest. Slechts een enkele keer daalde hij van zijn woning (pal boven Melief Bender) naar zijn plaats aan de toog alwaar hij op klassieke wijze de vazen naar binnen werkte. Met versleten aderen, zwaar verrotte poten, en kwaadaardige gezwellen door het hele lijf oordeelde hij dat de kwaliteit van zijn leven voorbij was en koos hij zijn eigen weg. Zijn plaats zal nooit meer ingenomen worden, maar vergeten doen we hem niet.

Op Kale Willem, hij leeft voort.