Het moeilijke leven van een muziekliefhebber
Als muziekliefhebber wordt je eigenlijk je leven lang bedrogen. Telkens wordt je verzameling tot niets gedegradeerd. Ik begon als knotsgekke muziekliefhebber halverwege de jaren zestig met het kopen van singles en LP’s. De eerste van de Beachboys, de tweede van Jefferson Airplane. Op het toppunt was ik de trotse eigenaar van minstens tweehonderd langspeelplaten.
Ze waren duur. Een LP kostte 20 gulden, vergelijkbaar met op z’n minst nu 30 euro. Dus even voor de jonkies: Een LP bevatte ongeveer de helft van het aantal nummers van een CD en was twee of drie keer zo duur.
Armoede schept een band dus leenden we als een gek LP’s aan elkaar of bij de bibliotheek en namen we ze op een bandrecorder op. Duizenden uren stonden op mijn banden netjes gerangschikt. Niemand had ons verteld dat die banden na een paar jaar totaal versleten waren en verteerden.
Weg verzameling.
Dus leenden we alles opnieuw en kopieerden we op cassettebandjes. Niemand had ons verteld dat ook cassettebandjes na tig keer afspelen alleen nog maar de bastoon produceren.
Weg verzameling.
De redding kwam met de CD. Een digitaal schijfje dat niet slijten kon. Je kon het als frisbee gebruiken, je kon er stampot van eten en daarna kon je het straffeloos afspelen. Niemand had ons verteld dat je CD’s minstens zo lief moet behandelen als LP’s. Veel schijfjes zijn nu onbespeelbaar. Krassen op CD’s zijn overigens hinderlijker dan op LP’s.
Leuk allemaal, maar toen kwam de computer. Een bijzonder apparaat, een prachtige moderne typemachine, niets aan de hand, totdat internet werd uitgevonden. Wat een luxe, wat een mogelijkheden.
Cd’s gewoon zelf thuis downloaden. Vaak lekker gratis. Of gewoon legaal via ITunes. Als muziekfreak, die in 1968 lid werd van de Centrale Discotheek Rotterdam - toen nog aan het Kruisplein - bezoek ik nog wekelijks deze grootste muziekverzameling in Europa. Ik was - tot vanavond - trots op mijn opnieuw jarenlange opgebouwde collectie. Iedere week verdwijnen er 4 cd’s in de computer. Ik bouwde de afgelopen zes jaar de mooiste muziekverzameling op die ik ooit had.
Totdat ik gisteren besefte dat opnieuw alle kostbare moeite voor niets is geweest. Ik werd (voorlopig gratis) lid van Spotify. In een avond werd mijn zorgvuldige opgebouwde nieuwe verzameling teniet gedaan. Op Spotivy kun je niet gratis muziek downloaden, maar er wel online naar luisteren. Je kunt je eigen muzieklijst samenstellen. Het is volkomen legaal. In de toekomst, zo weet iedereen - is iedereen altijd on-line. Veel jongeren nu al.
Mijn dochter luistert met haar blackberry naar een grotere verzameling, dan ik ooit kan verzamelen. Vergeefse moeite geweest, al dat verzamelen van muziek.
.gif)
