Links lullen, rechts vullen
Een van de boeiendste televisie-programma’s, De Wereld Draait Door (DWDD), gaat met zomerreces.
DWDD is het toonbeeld van de grote Amsterdamse media-invloed op programma’s en op dagbladen.
De gasten hebben soms Amsterdamse branie en de razendsnelle presentator Matthijs van Nieuwkerk heeft als ex-hoofdredacteur van Het Parool vaak het idee dat belangrijke journalisten vooral in Amsterdam werken.
Rotterdam komt er nauwelijks aan te pas. Een of twee keer per jaar mag Gerard Cox opdraven en soms nog wel eens een paar anderen uit de Rotterdamse regio.
Beste programma
Het Amsterdamse karakter van DWDD, die onlangs de zilveren Nipkow Schijf heeft ontvangen van critici voor het beste Nederlandse programma van het seizoen, heeft nog meer gestalte gekregen door het kiezen van de tafeldames en – heren. Wekelijks treden op Claudia de Breij, Jort Kelder en het ongeleide linkse projectiel Jan Mulder, weliswaar Groninger maar inmiddels een duidelijke representant van Amsterdam en Ajax. Rotterdammer Hugo Borst heeft zich een jaar geleden helaas teruggetrokken.
Alleen op vrijdag is de rondborstige en vrolijke Brabander Marc-Marie Huijbrechts de sidekick van Matthijs van Nieuwkerk. Het aardige is dat Marc-Marie een van de weinigen is die hoofdpresentator Matthijs van Nieuwkerk af en toe aanpakt.
Geen jaloezie
Het gaat hier ook niet om Rotterdamse jaloezie, nee de DWDD blijft een van de beste tv-programma’s, maar meer om de vraag of het niet een paar onsjes minder Amsterdams kan zijn. Ik heb wel eens het gevoel dat op mediagebied alles buiten de grachtengordel niet belangrijk wordt geacht.
Neem nu Jan Mulder, een begenadigd schrijver van korte stukjes, die als tv-persoonlijkheid erg veel weerstanden oproept. Het zal zijn rol wel zijn, maar hij lult ook vaak als een kip zonder kop. Deze week haalde hij ongelooflijk hard uit naar het kabinet dat voor een meerderheid in de Eerste Kamer bouwt op de enige SGP-senator Gerrit Holdijk. Net alsof linkse politieke partijen ook niet getracht hebben een oppositionele meerderheid te krijgen door te leuren met andere partijen met één zetel in de Eerste Kamer als Partij van de Dieren en Jan Nagels 50Plus.
Kwalijk
Mulder (en ook De Breij) nam het premier Rutte erg kwalijk dat hij af en toe met de SGP in zee gaat. Een partij die volgens hen ‘christelijk fundamentalistisch’ is. En dat terwijl deze SGP misschien wel de netste partij van de Nederlandse politiek is en al heel lang tot onze cultuur behoort. Natuurlijk heeft de SGP niet over te nemen ‘zwarte kousen’ standpunten over vrouwen, homo’s, lesbo’s maar die blijven keurig netjes binnen de Nederlandse wetgeving of hooguit tegen de rand daarvan. Hiervan zal zelfs het rechtsgeoriënteerde kabinet van Rutte zeker geen regeringsbeleid maken en hooguit bestaande wetgeving respecteren. Maar nog belangrijker is dat de SGP zich conformeert aan meerderheidsstandpunten in de Tweede Kamer, ook als men het daarmee niet eens is. Democratie ten top dus!
Links
Mulder, De Breij en in mindere mate Van Nieuwkerk zijn duidelijke vertegenwoordigers van ‘links’. Dat is ook wel te begrijpen want DWDD is een Vara-programma. Ik heb er ook geen moeite mee. Wél dat men er niet eerlijk voor uit wil komen dat men zich vaak achter politieke standpunten van de oppositie verschuilt. Eerlijkheid duurt het langst.
Mulder en Van Nieuwkerk zijn ook niet vies van topinkomens (Van Nieuwkerk hoort bij de top vijf op de televisie die ver boven de Balkenendenorm zit van ruim 225.000 euro per jaar).
Voor een uurtje opdraven in de DWDD (en in Studio Voetbal, een andere activiteit van hem) zal Mulder ook wel gauw minimaal 1500 euro krijgen, exclusief onkostenvergoedingen. Hoe vervelend ook, ik kan hierbij alleen maar een ‘gouwe ouwe’ uit de kast halen: ‘links lullen, rechts vullen’.
Bezuinigen
De publieke omroepen moeten bezuinigen. Al is het maar symbolisch, de overbetaalde presentatoren kunnen net zo goed presteren met ongeveer 30 procent minder aan inkomen. Dan worden ze nog heel goed betaald. Of als ze menen dat zij ‘recht’ hebben op de hoge verdiensten, laten ze dan bij de commerciële omroepen gaan werken. Die worden niet mede gefinancierd door de belastingbetaler die verwacht dat de publieke omroepen met zijn geld zorgvuldig en verantwoord omgaat.
Alle waar (is) naar zijn geld, wordt wel gezegd. Dat is ook zo maar exhibitionistische verrijkingen van werknemers en freelancers, zonder enig risico te lopen, in dienst van anderen zijn nergens voor nodig. Met een jaarinkomen van ruim 200.000 euro kan men heel goed leven.
En als men méér wil verdienen, dan moet men maar investeren in een eigen onderneming. Dan leert men als ondernemer dat je misschien ook wel heel veel kan verdienen, maar vaker nog ook grote financiële risico’s loopt. Je hoort er zelden over, maar de meeste middenstanders (winkeliers, ZZP’ers, kleine zelfstandigen) mogen blij zijn als zij aan het eind van het jaar kunnen zeggen dat zij een modaal inkomen hebben verworven.
Scheefgroei
Er is een scheefgroei in dit land ontstaan tussen de gewone burgers en de publieke topverdieners, die – zo lijkt het – alleen maar méér, méér en méér willen. Je zou er bijna communist door worden, ware het niet dat deze ideologie van geen kant deugt en de mensen – goed, slecht, hard werkend of luilakken – over één kam scheert.
Dan toch maar liever het (sociaal) liberalisme, maar dan wel beperkingen stellen aan de inkomensuitwassen. En de sociaal-democratische bewegingen zoals PvdA, Groen Links en SP? Och, vaak is daar ook niks mis mee, hoewel men veel te veel van de gedachte uitgaat dat ‘vadertje staat’ zoveel mogelijk moet regelen.
Laat men om te beginnen maar eens een eind maken aan het ‘links lullen, rechts vullen’ van de eigen representanten als Jan Mulder en Matthijs van Nieuwkerk. Het valt overigens op dat zij het NOOIT over het eigen inkomen hebben. Als zij hun te hoge verdiensten terecht vinden, dan mogen ze daar best af en toe voor uitkomen. In de DWDD zijn vaak genoeg onderwerpen over inkomensvorming aan de orde.
.gif)
