We’ll tweet again

Sinds kort heb ik via de Kindle van de Engelstalige uitgeverij Amazon een abonnement op de Britse Daily Mail. Een redelijk reactionaire krant, maar waarin ook voortreffelijk wordt geschreven. Afgelopen zondag las ik een verhaal in The Mail on Sunday (de krant komt ’s morgens om 08.30 binnen op mijn Kindle) waarin de vraag gesteld werdwaarom er nu met zoveel Britse en Amerikaanse troepen in Afghanistan zo weinig op die situatie toegesneden liedjes worden geschreven en uitgebracht.

Natuurlijk werd het voorbeeld gegeven van Vera Lynn die, bijna tot het einde van haar zangcarrière, in deRotterdamseDoelen onder begeleiding van de Mariniers Kapel die liederen wel ten gehore heeft gebracht bij bevrijdingsconcerten. De zaal zong de teksten vrijwel letterlijk mee.

Een paar voorbeelden: ‘There will be Blue Birds over, the white cliffs of Dover’, en ‘We’ll meet again, don’t know where, don’t know when, but I know we’ll meet again some sunny day’.

Misschien is het omdat Afghanistan een ver van ons bedshow is. Het zijn – zowel in Irak en Afghanistan – geen oorlogen die ons direct raken. De liedjes van Vera Lynn stammen ook uit de tijd dat het Verenigd Koninkrijk de taaie strijd met Hitler en zijn trawanten als enige heeft voorgezet.

Bijna wanhopig schreef de Britse columniste: ,,Wat moeten we dan zingen? Niet we’ll meet again, maar we’ll TWEET again?”

GJL