Kunsthal niet voor vrouwen

23 september 2011 door de Redactie

Ze vinden zichzelf vooral creatief, echte kunstenaars. Zo zien ze zichzelf. Beroemde architecten als Adriaan Geuze, ontwerper van het lelijkste plein van Rotterdam of Rem Koolhaas, die in deze stad een verdomd onpraktisch gebouw voor kunst ontwierp.

Een tijdje geleden was ik met mijn vriendin in De Kunsthal. Er was een expositie van de Surinaamse kunstschilder Erwin de Vries.

Ze zag er koket uit. Mijn vriendin. Met rok en hoge hakken. Erwin de Vries hing in een zijvleugel op de eerste etage. Na een eerste stap in de expositieruimte greep ze me plotseling vast om niet te vallen. Haar hak was door de vloer gezakt. We keken verbijsterd naar de ondergrond, die bestond uit een metalen rooster.

Vrouwen met hakken mogen hier niet komen, moet Koolhaas hebben gedacht. Moeten ze maar op echte schoenen lopen.

Okay, als liefhebber van Erwin de Vries moet je wat voor de goede zaak over hebben. Ze doet haar schoenen uit en stapt het rooster op. Pijnlijk aan de voeten. Even doorbijten en dan toch maar genieten van een echte (82-jarige) kunstenaar. Totdat we door de gaten in het rooster naar beneden kijken. We zien een expositieruimte onder ons, ook met veel bezoekers. Zij zien ons en wij hen.

Een bezoeker beneden kan zijn ogen niet afhouden van het kruis van mijn vriendin. Ik til haar op en zo lopen we in sneltreinvaart langs mooie naaktschilderijen.

Vrouwen in een jurk of rok mogen hier niet komen moet Koolhaas hebben gedacht. Moeten ze maar een lange broek aan doen.

Of heeft hij er geen rekening mee gehouden? Dacht hij misschien: Deze zijvleugel is wel erg nauw, niet echt een mooie expositieruimte. Weet je wat, ik leg er een metalen rooster als vloer in, waardoor je naar beneden kunt kijken. Dan schep ik toch nog wat ruimte. Zo gezegd, zo gedaan. Een voorbeeld van een architect, die geen rekening houdt met functionaliteit. Het moet vooral mooi zijn, het publiek is bijzaak. Gewoon minachting voor de gebruikers van een gebouw.