Hart van de drugsoorlog op IFFRotterdam
IJsland is niet het eerste land waar je aan denkt als het om gewelddadige drugsbendes gaat. Mexico, waar in tien jaar tijd door bendeoorlogen ruimvijfendertigduizend doden zijn gevallen ligt dan meer voor de hand.
Uit beide landen spelen films rond de drugsoorlog op het lopende IFFR. De enerverende debuutfilm Black’s Game (Óskar Thór Axelsson), speelt in Reykjavik in de late jaren negentig en is genomineerd voor een Tiger Award. De vierde film van Gerardo Naranjo Gonzalez, Miss Bala, verhaalt over het hart van de drugsoorlog in Noord-Mexico.
Degelijk
Behalve degelijke cinematografie is geweld een gemeenschappelijke noemer van beide films. De Mexicaanse film Miss Bala toont dat met voelbare urgentie. Laura Guerrero (Stephanie Sigman), 23 jaar oud, woont samen met haar vader en broerje in de stad Tijuana in Noord-West Mexico. Met haar vriendin Jessica (Irene Azuela) geeft ze zich op voor de verkiezing van Miss Baja California. Ze worden beiden aangenomen.
Na afloop bezoeken ze een discotheek. Vanaf dat moment worden Laura en haar familie ongewild meegesleurd in de drugsoorlog. Kidnapping, schietpartijen, kleine veldslagen, afpersing, niets blijft haar bespaart en tussendoor doet ze nog met de Miss Baja verkiezing mee.
Middels de werkwijze van gangsterbaas Valdez (Noe Hernandez) aanstichter van alle geweld hier, laat Gerardo Naranjo op knappe wijze zien hoe geweld in de praktijk van Mexico functioneerd en mensen soms geen enkele keuze geeft. In het filmverhaal kiest het lot Laura uit om dat van dichtbij te ondergaan.
Knap
Naranjo maakt er in alle opzichten een knappe film van. Cinematografisch: Naranjo nam de film eerst in vier dagen tijd op video op om de choreografie van de film onder controle te krijgen. Op de set, vertelt Sigman in het blad Interview, kwamen de emoties in het spel aan bod. Laura is moederziel alleen in de strijd tussen overheid en de bende van Valdez. Miss Bala heeft de naturel-uitstraling van de Mexicaanse scènes Soderbergh’s Traffic (2000).
Maar waar Soderbergh verschillende kanten van de drugsoorlog wilde tonen, laat Naranjo maar één kant zien, die van de drieëntwintigjarige Laura Guerero, de Miss Bala (bala = kogel) uit de titel. Het verhaal van een gewone Mexicaanse, die ongewild midden in de bloederige strijd tussen autoriteiten en drugsbendes in Mexico terechtkomt. Curieus daarbij is dat er nergens drugs in beeld komen en er zelfs nergens in de film over drugs gesproken wordt.
Verbazend
Het verbazende IJslandse speelfilmdebuut Black’s Game is daartegenover een orgie van snuiven en drinken, afgewisseld met van dichtbij in beeld gebracht geweld. Het contrast met zonnig en licht Mexico kon qua landschap en klimaat niet groter zijn. Filmmaker Óskar Thór Axelsson vertelt zijn film vanuit het gezichtspunt van Stebbi (Thor Kristjansson) een nieuwkomer in onderwereld van Reykjavik. Stebbi begint als kleine geweldpleger en wordt, geholpen door zijn oude vriend Toti (Johanes Haukur Johannesson) al snel volwaardig lid van diens bende.
Even komt Goodfellas (1990) in de herinnering. Als later een zekere Bruno (Damon Younger) arriveert, raken excessen en geweld in een stroomversnelling. De gangsters modeleren zich naar Hells Angels, zware spierbundels, tatoeages, messen en knuppels. Deze IJslandse drugssaga schijnt op ‘ware’ gebeurtenissen gebaseerd te zijn.
Onderwereld
Rond de laatste eeuwwisseling was in de onderwereld van Reyjavik een drugsoorlog gaande om het distributie-monopolie in het land. In de film is het in Reykjavik altijd winter en meestal donker. Zuipen en snuiven is dan het enige wat verlichting brengt voor velen in die noordelijke duisternis. Gouden tijden derhalve voor de drugsbende.
Regisseur Axelsson zet de lange nachten van de gangsters mooi af tegen de IJslandse gletsjers en de staalgrijze lucht van de korte winterdagen. Het einde is klassiek: de gangsters vervelen zich met hun succes en grijpen steeds hoger en tot het einde weet de film de spanning vast te houden.
De verschillen tussen de films zijn zo groot als die tussen Mexico en IJsland. De één, de Mexicaanse film, heeft urgentie en is naturel, de ander de IJslandse film is expressief en excessief. Het omgekeerde van hoe het cliché die landen zou beschrijven: Mexico uitbundig, IJsland ingetogen.
Hopelijk worden beide films snel hier in de bioscoop uitgebracht. Zo niet, is het wachten op de DVD.
-20090804-S.JPG)
.gif)
