Mama wordt gek gemaakt

Ik ben een geboren optimist. Ik kan niet tegen al dat gekanker in dit land, vrijwel nergens is de samenleving zo goed geregeld. En toch ga ik nu gemotiveerd kankeren.

Ik ben zes jaar terug uit Afrika, zag daar armoede, oorlog en allerlei ellende, maar tegelijkertijd meer geluk. Vrolijker mensen. Steeds beter begrijp ik waarom.

De samenleving is daar socialer door de familiecultuur. Mensen zorgen er voor elkaar. De ouderen hebben geen pensioen, geen AOW, geen bejaardentehuis, geen aanleunwoning, geen magnetron, en vaak geen water uit de kraan. Maar ze zijn gelukkiger.

Ook al zijn ze zo dement dat ze hun eigen kinderen niet meer herkennen, ze worden door hun eigen kinderen verzorgd en maken deel uit van de samenleving. En ze worden gerespecteerd.

In dit prachtige land laten we de verzorging over aan de staat. Mijn mama zit sinds gisteren in een gesloten inrichting voor demente bejaarden. De laatste jaren van haar leven zijn de ergste. ,,Ik maak er een einde aan,’’ huilt ze urenlang. ,,In dit kleine kamertje wil ik niet leven.’’

Ja, ja, dementerenden zijn bepaald niet gek.

Nu wil ik even kankeren: Waarom gaan we in dit godvergeten land zo respectloos om met de zwaksten onder de oudjes. Ze zijn machteloos, kunnen niet protesteren tegen het belachelijke systeem dat des te dementer je wordt, des kleiner je leefruimte wordt.

Mama is verhuisd naar een kamer van 3 bij 4 meter, veel van wat haar dierbaar is, kan niet worden meegenomen. Ze woont nu in een kille ziekenhuiskamer achter gesloten deuren.

Het is een vicieuze cirkel: des te kleiner de ruimte, des te dementer je wordt.