Jeetje… 't bestaat: echte liefde
Door omstandigheden kom ik elke dag in een verzorgingscentrum voor demente bejaarden. Vanmiddag zat er in de bezoekersruimte een echtpaar dicht naast elkaar vlak voor het raam. Zij in een rolstoel, hij op een stoel vlak ernaast, op bezoek bij zijn levenslange partner in goed en kwaad.
Ze keken in de bezoekersruimte samen naar het passerende verkeer op de Mathenesserlaan. Ze hadden beiden een koptelefoon op en luisterden via een iPod naar dezelfde muziek. Ze deinden samen op hetzelfde ritme.
Een prachtige manier om nog samen te genieten, muziek is tijdloos, overwint dementie of welke kwaal dan ook. Ik kon mijn ogen niet van ze afhouden. Ze genoten openbaar en toch intiem. En toen gaf hij haar spontaan een zoen in haar nek. Ongetwijfeld door een herinnering aan een gezamenlijk muzikaal hoogtepunt. Ze draaide langzaam haar hoofd naar hem toe. Ze sprankelde.
En toen kwam het: hij begon luidkeels mee te zingen, met de koptelefoon nog op, dus harder dan hij zelf in de gaten had. Het was een aubade die geen Italiaan hem ooit onder een balkon zou evenaren. Ze keek hem onbewogen aan, met op het laatst een flauwe glimlach, terwijl hij glom. Hun armen waren verstrengeld.
Ik werd jaloers, verdrietig en ook vrolijk. Die absolute liefde, die trouw na zo veel jaren met alle littekens van dien, zo ver heb ik het niet geschopt. Maar jeetje… het bestaat: echte liefde.
-20090804-S.JPG)
.gif)
