‘Grijs gaat op reis’
Zit naast mijn ‘oude heer’ in de volgauto van de begrafenisstoet. Hij, een reus van over de twee meter, handen als kolenschoppen en schoenmaat 53, jankt en grient als een klein kind.
Mijn levenlang had ik hem niet zó zien huilen als op dat moment.
Vandaag was de begrafenis van zijn moeder (83). En dus van mijn oma.
Haar voornaam was Nel. Vlak na de oorlog en na de voortijdige dood van mijn opa, begon zij met veel lef een pension in de buurt van de Waalhaven.
De havenarbeiders, veelal uit Brabant en Limburg, hadden het nog nooit zo goed gehad. Zij was een niet te overtreffen kok als het om het maken van stamppotten ging. Vooral tijdens de ijskoude winters van die tijd.
Na zo’n tien minuten wachten zette de begrafenisstoet zich eindelijk in beweging, richting Zuiderbegraafplaats. Om de droefenis ietwat te doorbreken riep ik spontaan: ,,Grijs gaat op reis!’’
En waarachtig, tussen zijn tranendal door begon mijn vader opeens hardop te lachen. Zelfs de chauffeur van de volgauto lachte hartelijk mee. Het raampje tussen zijn bestuurplaats en zijn passagiers stond open.
,,U maakt zeker nogal wat mee,’’ begon ik tegenover de chauffeur om de naargeestigheid voor mijn oude heer verder af te leiden.
,,Meneer,’’ antwoordde de chauffeur, ,,breek mij de …, mond niet open.’’ Hij wilde eigenlijk zeggen ‘bek’, maar hield het dus netjes.
Hij vervolgt: ,,Stappen ze bijvoorbeeld in mijn volgauto, beginnen ze te schelden en te tieren tegen elkaar. Familieleden, broers en zussen. Gaat het om de erfenis van moeders. Over een klein huisje van weet ik hoeveel waarde. Met zijn allen moesten ze dat delen. En daar ging dus de helse ruzie over, nog voordat moeders onder de grond lag…
Aangekomen bij de Maastunnel gaan ze elkaar lopen stompen en slaan. Tot bloedens toe.’’
,,Chauffeurtje, hier stoppen!’’ schreeuwde er een. Vlak voor de tunnel stapte de helft van de familie uit.
,,Vuile bloedhonden!’’ riep een van hen zijn eigen broers en zussen nog na.
.gif)
