‘Grijs op reis (2)

06 augustus 2012 door de Redactie

(Vervolg van vorige week)

Nadat mijn ‘oude heer’ zijn moeder naar de begraafplaats had weggebracht, was uiteindelijk hij zelf aan de beurt. De ‘oude Reus’ lag lang gestrekt in zijn sterfbed. Met zijn ruim twee meter, kolenschoppen van handen en ‘maat kano’ van schoen (53).

De talloze klappen en trappen die wij ooit van hem kregen, meestal zwaar onder invloed van jenever, waren nu voorgoed vergeven.

Eigenlijk hoefde hij nog niet dood als hij zijn linkerbeen liet amputeren. Maar daar kwam waarschijnlijk nog de amputatie van de rechter bij, als gevolg van een verwaarloosde trombose. Op 75-jarige leeftijd wilde hij echter als een reus sterven. En niet als een ’stompie’.

De ‘doodstraf’ kreeg hij eerder te horen van mijn moeder. Zij, amper 1.60 meter, kon hem niet langer verzorgen. Zeker niet zonder benen. Voor de oude reus betekende dit de onherroepelijke gang naar een verzorgingstehuis. Het gemis van moeders zou een absolute ‘hel’ voor hem zijn.

,,Laat mij maar simpel thuis doodgaan,’’ was zijn laatste keuze. Een andere keuze had hij niet!

Bij ons thuis was nooit iets geregeld. ,,Pa,’’ zo vroeg ik indringend aan zijn sterfbed, ,,wil je worden begraven of gecremeerd?’’

Hij zat reeds ver onder de morfine. ,,Ja, met het hoempapa-orkest mee, hè!’’ sprak hij lachend. En zo neuriede hij verder: ,,Hoempapa, hoempapa, hoempapa!...’’

Om daar met een rochel aan toe te voegen: ,,Vraag het maar aan ma, die weet het altijd het allerbeste.’’

Ma lag apathisch in de kamer ernaast. Zij kon het niet verkroppen dat hij als eerste haar ging verlaten. Op mijn vraag sprong zij overeind en schreeuwde het uit: ,,Verbranden!’’ Haar bruine ogen gloeiden daarbij als vurige kooltjes.

Na de crematie van de oude reus en na 50 jaar huwelijk vroeg zij wat zijn laatste woorden waren. ‘Ma weet het altijd het allerbeste’, antwoordde ik met een halve waarheid.

,,Gôh,’’ sprak zij met een diepe zucht, ,,dan heeft hij toch van mij gehouden!’’