Nimmer meed ik Timmer

10 augustus 2012 door de Redactie

Het moet gezegd worden. Het was Henk Donia die mij als piepjong journalist café Timmer aan de Rotterdamse Oude Binnenweg binnenloodste.

De toen bijzonder norse kastelein Gerrit Timmer weigerde mannen met baarden, tolereerde nauwelijks vrouwen en schonk uit principe geen koffie. Later werd dat toch anders toen het echtpaar Klaas en Sjaan Duister de zaak overnamen. Timmer werd steeds meer een ontmoetingsplaats van journalisten, beeldende kunstenaars, acteurs, soms zwendelaars maar ook gewone havenarbeiders, timmerlieden en andere beroepsgroepen die met hun handen werkten.

Een van de meest welbespraakte stamgasten was Piet van den Oudenalder. Klein van stuk maar rap van tong. In de ochtenduren maakte hij een kleine actuele tekening voor de voorpagina van het toenmalige Rotterdamsch Nieuwsblad en soms ook een andere illustratie. Na gedane arbeid begaf hij zich rond het middaguur naar Timmer, waar hij tegen half zes in de middag gevuld met jenever naar de tram wankelde, richting huis.

Zo rond een uur of vier in de middag was hij op zijn best. Daarna meestal onverstaanbaar.

Hij noemde zichzelf: ,,Gods eigen weeffoutje,” maar voegde daar ook aan toe: ,,Mijn boekenplank leunt door van de trouwboekjes.”

Kwam er een aardig meisje binnen was zijn tekst: ,,Dag kindje. Ik zie het al. Gods adem is over jouw gezichtje gegaan.”

Wanneer wij jonge journalisten het hadden over onze geringe salarissen sprak hij met stemverheffing: ,,Armoede, jullie weten niet wat echte armoede is. Wij woonden met vader en moeder en twaalf kinderen zo klein dat we noodgedwongen iedere dag schol moesten eten en plat praten.”

Vlak voor hij de zaak verliet gaf hij nauwelijks verstaanbaar aan ,,nog even een oud vrouwtje te gaan versieren.”

,,Hoe doe je dat dan Pietje?” was onze vaste vraag.

,,Ik verberg me in de tuin van het bejaardenhuis en doe het geluid na van een ons kersenbonbons. Ze stormen naar buiten.’’